Het huisje aan de sloot

BLOEMEN MAKEN

Wat is vergeten toch heerlijk! Zonder het vergeten zonden er veel minder verrassingen wezen —, door het vergeten is het leven altijd nieuw. Wanneer in het najaar de hoornen gesnoeid zijn, zoodat de duiventil van het overpad en de eene molenwiek ver-weg, meestal in nevel, en een smalle baan van de blinkende vaart, als van achter een weggeschoven gordijn te voorschijn komen.... dan merk je eiken keer opnieuw dat je den heelen zomer aan de duiventil, de molenwiek en de vaart niet meer hebt gedacht. ... en dan ook pas valt het je ineenen in, hoe je in het voorjaar, toen langzaam aan het looi dichter werd, je nog zóó hebt voorgenomen ditmaal aan den duiventil, de molenwiek en de vaart trouw den zomer door wel te blijven denken. Het hielp niemendal —, nog geen acht dagen nadat het gordijn zich gesloten had was je alles wat erachter zat vergeten. .. . maar geen week nadat het openging, en je kunt je al niet meer begrijpen dat het ooit gesloten hing voor den duiventil en den molenwiek en de vaart in de verte. Het hoort er weer bij, het is niet meer weg te denken.... en dat is het natuurlijk juist, waardoor het vergeten komt. .. . dat alles altijd schijnt te moeten zijn, juist zooals het is. In den winter lijkt de winter vanzelf te spreken, in den zomer de zomer, zoolang de kachel staat, heb je moeite aan de kamer zonder kachel te denken —, is de kachel weg, dan kun je nauwelijks gelooven dat hij ooit weer komen zal. Het is een vreemde geschiedenis met dat vergeten van wat je toch best zoudt kunnen onthouden en met dat niet gelooven, van wat je natuurlijk heel goed weet — dat het altijd na den zomer weer winter wordt en dat dan

60