Het huisje aan de sloot

hoek. .. . meestal lukt het niet, wordt hij juist bijtijds gewaarschuwd, of hij merkt het aan het kijken van de anderen, die lachend te wachten zitten wat er gebeuren zal. Dat is wel valsch, maar de meesten doen het. Ook die twee in de voorste bank, en daardoor merkt ze, dat de juffrouw haar in ’t oog houdt, een heele poos misschien al! Maar de juffrouw is niet boos. Ze kijkt naar haar en dan naar het kaartje, neemt het kaartje op en leest de woorden.

„Wat daar staat. . . . kun jij dat lezen?” De twee in de voorste bank rekken hun hals.... ze durft niets zeggen, niet fluisteren, alleen maar „ja” knikken, met een rood hoofd.

„Ken jij dan Fransch.

Gelooft de juffrouw haar niet? Geen geluid wil haar nu uit de keel, wil haar over de lippen. Alle meisjes zijn stil, in alle handen rust het werk, allemaal kijken ze....

„Zeg me dan eens, wat er staat?”

„Etes-vous. .. .” Zijt gij....” Ze kijkt de juffrouw aan. Die zegt niets. .. . maar haar oogen worden groot, haar mond gaat open van verbazing.

„Content. ...” „Tevreden. ...” En weer kijkt ze de juffrouw aan. Ze weet wel, dat het goed is — het oude heertje dat vader kent, mijnheer Content, zal toch wel weten wat zijn naam beteekent, al w^Tordt die als IIol-landsch uitgesproken! — maar toch. . . . het is zoo raar, ze zijn allemaal zoo stil, het is juist als liep ze heel alleen midden op hard glad ijs, dat maakt zoo duizelig.

„De eet article

En ze kijkt weer naar de juffrouw. En nu begint de juffrouw ineens te lachen, dat al haar mooie, witte tanden blinkend te zien komen, haar lippen bewegen, als ging ze iets zeggen. Elet kleine meisje begrijpt! De juffrouw verwacht, dat ze „de” zal vertalen met „van”, want „de” beteekent „van” maar nu beteekent het

50