Het huisje aan de sloot

lang niet genoeg. Wanneer zal er toch eens een gelegenheid komen?

Mijmerend kijkt ze uit de hoogste ruiten naar de witte wolken. . . . die daar. ... is net Gelderland.. . . maar nu al niet meer, nu een koe, die lui op zijn buik ligt in een blauwe wei. . . . losjes hangt de breikous in haar verslapte handen, de pennen bungelen. .. . kijk, daar zeilt er een aan, die precies een ijsbeer is.... waar zou het wel op lijken gaan, als die twee tezamen komen?

Ze schrikt. . . . een pen glipte de breikous uit en schiet in een vaart onder tle tafel op den grond. Iedereen kent dat geluid, iedereen kijkt haar kant uit. Haar heele rug wordt warm.... als het nu tenminste de losse maar is, o, laat het de losse zijn! Het was de losse niet. .. . een heele rij steunlooze steken staan als kleine tandjes overeind. Gauw de pen. . . . gauw dan wat. . . . eer ze naar onderen kruipen. . . . want dan is er geen redden meer aan. . .. één voor één prikt ze ze op de pen, haar ooren gloeien, haar vingers trillen, maar het gaat. ... op vier na, op drie na. .. . nog twee. .. . nog één.... ze zitten weer vast, ze zijn weer gevangen! Ach. .. . dat ze er nu juist in het midden, één overslaan moest. .. . die zakt nu al. .. . eiken keer duikt hij onder een verder draadje door, verdwijnt dieper naar onderen. .. . het lijkt „de dood in het drijfzand” wel!

Nu is er niets meer aan te doen, nu moet de juffrouw helpen! Nu staat ze naast den stoel. . . . hè, dat is wel een heerlijke rust, de juffrouw heeft de kous in haar hand, nu komt het vanzelf wel in orde. ... ze zal maar niet eens ernaar kijken; een steek uit de diepte naar boven halen, dat leert ze toch haar levensdagen niet!

Wat heeft deze juffrouw haar tafeltje gezellig. . . . een rosé haakwerkje. . .. een prachtig, glanzend glazen blok met een gekleurd prentje erin dat naar alle kan-

48