Het huisje aan de sloot

slapen doen ze natuurlijk in hun echte huis, daar zijn ook, voor later, de buren op koffie en koek genood —. in de loolhut komen alleen de menschen van de kille. Buurkinders staan in de zon voor het steegje en pro-beeren naar binnen te zien, maar elk die binnenkomt laat achter zich dadelijk de poort weer in het klinkje rinkelen.

Ze zijn zeker niet de eersten, ze hooren lachen en praten., en ze ruiken den blijdes In üiio'ise'ur an sparregroen. O kijk. . waar de zon over de schutting valt, hoe fonkelen daar de roode dalia’s, hoe stralend-groen is daar het gras! En tot buitenop zit de loofhut vol bloemen. Een witgedekte tafel schemert naar buiten. . kinderen eromheen. . erover gebogen. . kijkend, wijzend, als lazen ze elkaar iets voor. . wat mag er toch wel liggen op die tafel. . ? Nu niet vergeten wat moeder nog zóó heeft gezegd: eerst felicitceren. . dan goed-Jomtof wenschen.. dan complimenten van vader-en-moeder en dat vader-en-moeder zoo straks komen. Achter de tafel zitten Pinchas Lezer en „tante” Rebec-ca —, hun vier gele handen liggen naast elkander op den rand en ze kijken naar de tafel, net als kinderen en ze knikken en ze lachen. . net als kinderen!

Vier lange biscuitjes voor elk! En geen gewone, maar van die fijne met een dikke, gladde laag suiker. ., één geel, een rosé, eén wit, éen lichtbruin. Letters erop, roode letters. Op het gele: „Dit koekje gaf mijn vader mij” —, op het rosé: „Omdat ik vlijtig leer” —, op het witte: „Nu eet ik vergenoegd en blij” —, op het lichtbruine: „Dit koekje smaakt naar meer.” De roode letters staan op lichtbruin het allermooist. Bij elke vier ligt een papiertje met den naam van het kind, voor wie ze zijn. Zouden ze dat nu al dadelijk mogen hebben? Of zou het nog een poosje moeten blijven liggen? Kijk. . zij ligt daar, naast haar broertje. Wat staat het mooi, op het wit en zoo overal vlekjes ertusschen. Ze

41