Het huisje aan de sloot

zoo erg wijde, zwarte lakensche broek! Maar nu zal het uitkomen. . want als hij maar eenigszins kans ziet uit zijn oude te komen, koopt hij zich toch zeker voor zijn gouden bruiloft een nieuwe broek.

Wonderlijk vlug gingen de dagen voorbij. . in een tinteling van goud en blauw en bruin en paars, in een reuk van vruchten en een reuk van sparregroen, de reuk van den herfst en de reuk van de gouden bruiloft. Omdat ze voor de grooten bloemen hebben gehaald, sparregroen aangedragen, touwtjes uitgekluwd, mogen ze nu in de versierde kerkekamer eventjes konten., tegen de groene wan den staan de groene stoelen, er is geen puntje hout, geen vlekje behang te zien en tot in de zoldering zitten de gele en bruine en paarse en roode bloemen gestoken. Het kleine meisje is nooit eerder in de kerke kamer geweest, wel ziet ze de deur wanneer ze achter-in en een héél eind boven de man-nensjocl, somwijlen naast moeder staat, — want boven die deur is de klok! Nu is ze achter die deur, nu is ze in de kerke kamer. Kijk, de deur is niet eens heelemaal toe. . zou ze hem durven openduwen, even binnen kijken in de leege sjoel? Ze schrikt er haast van: zoo leeg en zoo hoog en zoo stil en zoo schemerig. Den hoo-gen houten kaarsenhouder naast de trap, die naar de heilige Arke opleidt, kan ze met de hand schier raken. . toch maar niet doen! Daar is de plaats van mijnheer Snoek, de gazan, en daar staat altijd Zadoks, de sjam-mos, en daar vader en daar, achter in de hoogte, waar het nu een hol vol zwarten schemer lijkt, daar staat, zij zelf, naast moeder, overmorgen. Niet te sterk daar aan denken, anders is het net of ze hier nu twee keer is. Maar wel aan overmorgen denken. Overmorgen als het hier niet leeg en schemerig, maar zonnig licht — door hooge ramen, tusschen groene gordijnen door! — en voller dan welken anderen dag van ’t jaar zal zijn — omdat er dan dingen gebeuren, die nooit anders ge-

39