Het huisje aan de sloot

dat de zilveren belletjes van de siertorens fijntjes rinkelen, en daarom wordt er elk jaar geloot, wie het wezen mag. Ditmaal viel het lot op Pinchas Lezer. Toevallig! Ja, héél toevallig! Ze hebben het wel gezien, de jongens, hoe de groote mannen tegen elkaar knipoogden op het sjoelplein en hoe iedereen stilletjes lachte, toen ze hoorden dat Pinchas Lezer goosen Touro zou zijn. . ze hebben het ook wel gehoord, toen mijnheer Snoek aan Vader vertelde, dat Pinchas Lezer weer een loofhut bouwt en dat ze daar allemaal onthaald zullen worden, en dat de kerkekamer wordt versierd, en dat de kinderen hem „Dorocch Habo” toezingen zullen, want in vroeger jaren is Pinchas Lezer parnas 5) geweest. En nu zal het meteen uitkomen, nu moet het meteen uitkomen hoe het zit met de broek van Pinchas Lezer, en wie er gelijk heeft: vader en moeder, die altijd volhouden, dat hij wèl eiken avond zijn broek uit komt of zij, die zeggen dat het onmogelijk kan, omdat zijn voeten veel te scheef naar buiten staan, de hakken bijna tegen elkaar en van de punten de eene Oostwaarts, de andere Westwaarts wijzend. Zulke gekke voeten als Pinchas Lezer heeft ter wereld geen ander mensch, oude weduwe Arons is nog de eenige levende die hem jong heeft gekend, en toen waren ze al zoo! Vader en moeder en de anderen hebben geen één bewijs dat hij uit zijn broek kan, maar zij wèl dat het onmogelijk is —, of is Pinchas Lezer soms niet rijk genoeg om een Sjabbes-broek te koopen? Waarom trekt hij wel voor Sjoel een andere jas aan en zie je hem altijd met die ééne broek, over straat en op de markt en als hij met de boot naar de stad gaat en op visite en Woensdagmiddag bij de schutters? Want Pinchas Lezer is overal, hij heeft voor alles tijd. Daarom komen ze hem ook vaak tegen. . en eiken keer kijken ze naar zijn voeten en praten zachtjes over zijn broek —, wie krijgt nu over zulke voeten de pijpen heen van een stijve en niet eens

38