Het huisje aan de sloot

trein, moeder moet kopjes wasschen, ineens is het stil en ze zijn alleen.

Hebben ze gelijke of hebben ze verschillende boekjes? Elk heeft een ander —, één met drie mannetjes. . één met drie vrouwtjes. Een boer, een deftige oudeheer en een inbreker met een valsch gezicht en een woeste pruik haar —, een baker, een oude, magere juffrouw, en een nufje in nauwe rokjes op hooge hakjes met pluimen en parasol. Met hun losse koppen, losse middenstukken, losse onderlijven., hoeveel verschillende poppen kun je daarvan wel maken., het is niet te tellen., het is onmogelijk te berekenen., het duizelt voor de oogen, als je dat eens in getallen becijferen wondt!

Die is pas gek: die uitgeslapen oude tronie, met haakneus en bril, mummelmond en hollen hals boven den groengestreepten dikken bakerboezem, en die is nog gekker: het gezicht van de baker, roze als fondant, boven het bestrikte en bekwikte, ingepende nuffenbloesje en de groote bottines van de oude juffrouw eronder uit. . maar die is het allergekst: de oude heer op de boerenklompen, de boer er met zijn glimmende laklaarzen vandoor en de inbreker met het prachtige gebloemde vest. . o, het is een draaimolen vol malligheid. . een heele kermis van uitgezóchte zotternij..

„Kijk die. . kijk deze! Het hoofd van de baker. . en het jak met honderdduizend knoopjes van de oude juffrouw en daaronderuit de platte groene muilen..”

Maar het kleine meisje heeft niet geantwoord., ze voelt op slag haar hart bevangen. . Nu al driemaal heeft ze boven het deftige vest met de paarse bloemetjes beurtelings de leclijke, valsche moordenaars-tronie en het goelijk-lachende oude-heercngezicht laten komen en driemaal achter elkaar heeft ze het duidelijk gezien: het vest verandert, het boord verandert, de das verandert als de hoofden verwisseld worden. .

Huisje c. d. sloot 2

33