Het huisje aan de sloot

alle vochten heeft het felle ijs-vuur opgelekt als met dorstige tong.

„Zou je niet denken dat het er zóó moet uitzien op de maan?”

Maar ze kan geen antwoord geven. Schrik doet haar stilstaan op den hoek van hun straatje. Ach zie nu toch, zie nu toch! In de diepe rollaag, naast den grauwen, blinkenden muur, is het lieve, vlugge watervalletje in zijn vaart bevroren. Vanmorgen leefde het nog. . en terwijl ze in de middagschool zich verveelden, heeft de vorst het verraderlijk gegrepen en doodgeknepen.

Maar aan den overkant is nog iets ergers te zien. Achter de spekslagerij is de afvoergoot bevroren. En in het grauwe ijs, waar nog geen bijt werd gehakt, kleurt het lichte, roode varkensbloed, schier tot oranje uitge-vrozen. . een grijsgele klodder hangt als uitgebraakt den gootmond uit, een breede, grillige kegel, met een franje van spelden en naalden.

In de winkeltjes is het nog donker —, alleen daar verderop ligt over het vale, egale grijs van de straat, waaruit alle teekening van vocht en modder weggevroren is, een doodsche roode gloor: achter in de groente-winkel, boven de aardappelbakken, hangt een kleine ganglamp aan een spijker. Ze blijven even staan kijken, niemand is in den winkel, alles schijnt er slapende doodgevroren, de aardappelen in hun bakken, de grauwe koolrapen in hun manden, de vaal-paarse kooien tegen de ruiten, de roodige vlam in het beslagen lampeglas.

In de luwte van hun beschutte straatje nijpt de kou wel veel minder fel en ze reppen zich niet. Ook over „thuis” ligt den laatsten tijd een vaalheid, een floers. . de weekse winterkost is er schriel, de kachel brandt er zuinig. . vader en moeder fluisteren over half-ver-zwegen zorgen. . de dagen volgen er elkaar, eenvormig en traag.

29