Het huisje aan de sloot

TOOVERPRENTJES

Nu het langzaam aan naar vieren loopt, lijkt het wel of de heele school in schemerdonker ingedommeld is, temidden van een ingeslapen wereld. Een uur geleden — ze hadden juist de schriften geborgen na de schoon-schrijfles — is er nog eenmaal een half-verijsde sneeuw-schijf uit de bovenlijst langs het raam duikelend naar beneden komen zeilen —, even later werd er boven, uit de hoogste klas, een schreeuwende en spartelende jongen op de gang gegooid —, daarna is er niets meer te zien of te hooren geweest. En ook buiten, waar toen nog een enkele wagen voorbij rommelde over de houten brug, een bakkerskar klapte, een jongen gilde langgerekt, ook buiten is het gaandeweg heel en al stil geworden. Alles is schemerig en grauw, alles is nevel. Wegen, waarlangs in andere oogenblikken gedachte ei: verwachting van haar uitgaan naar buiten, schijnen overal rondom door blinde muren afgezet; kanalen waardoorheen ontroering tot haar vloeide in spelingen van licht en gerucht, afgesloten, drooggelegd —, het kleine meisje is in den schemer heel alleen met haar verveling. Als een slang kleeft de verveling om haar heen, als een kriebel in de beenen, zoodat ze niet stil zitten kan, als een dikke hitte in haar keel, welke haar den meester doet haten, die maar staat en maar praat van linkerbovenachterhoek en rechteronderzijkant, en bovenvlak en linkerzijvlak, als werd de klas mooier, als werd het bestaan er draaglijker, nu elke plek er ineens een dwazen naam schijnt te moeten krijgen. O, waarom wordt er nu niemand meer op de gang gegooid, waarom zeilt er niet nog eens een verijsde sneeuwschijf langs het venster, waarom komt er geen jongen, die

27