Het huisje aan de sloot

tante Froukje gestorven is. .. . en ineens alles stil werd en wit en groot en het begrijpelijk, bijna dragelijk scheen, dat tante Froukje van alles is weggegaan... . nu kruipt het akelige, vale w⁷eer over de dingen heen. ... nu is het weer onbegrijpelijk en ondraaglijk, dat tante Froukje nooit meer ergens zal wezen. Moet dan het akelige blijven, terwijl het betere dichtbij is en wezen kan?

„Zong vader niet „Mongousoer”, daar net toen vader thuis kwam in de gang.

Ze weet wel beter, ze heeft opzettelijk de groote domheid gezegd. Nu zal hij zich stellig bedenken, wat vader dan wel gezongen heeft, hij is wel graag knapper, dan zij!

,,Mo-ngousoer. .. . ? Vandaag mo-ngousoer... . ? Vader heeft Jikdal gezongen!”

„Maar ik dacht toch dat ik hoorde. ...” En heel zacht, dat niemand van die op straat gaan, zullen hooien, neuriet ze den inzet van het Chanoeka-lied. „Was het dat dan niet... . ?”

„Nee.... ’t wis immers „Jikdal”. Zóó..” En hij zingt. En zachtjes gaan ze verder. En de sneeuw is er weer en het klotsende water, moe en droef in zijn verlatenheid . . de benauwde, grauwe walm trekt op. Bang dat hij ophouden zal, neuriet ze nu mee.. zachtjes mee. ... en als het uit is. . nog eens opnieuw, en zoolang ze neuriet blijft het witte, stille, groote, wel héél bedroefde, maar niet benauwde en niet akelige, en zoolang het Jikdal duurt, lijkt het begrijpelijk en bijna dragelijk, dat tante Froukje gestorven is.

26