Het huisje aan de sloot

Moeder zegt iets over een stilstand van het hart.... oom David is het een uur geleden komen zeggen. Moeders schort is weer over haar schoot teruggegleden, er zijn overal groote, donkere plekken, waar moeder heelt gehuild. De trien op tafel is boordevol.... hij staat niet heelemaal goed. . . . hij staat tegen den kant van de schotel op, daardoor loopt hij door het lepelgaatje bijna over. Als er nu maar iets in de kamer bewoog, dan zou de trien heelemaal overloopen. Zou ze eens even stampen met haar voet, om te zien wat dan gebeurt? .... Maar tante Froukje is immers dood.

Vader komt niet thuis, ze gaan nu eten zonder vader. De grijsbruine soep ligt stil in de borden, de grijsgele balletjes steken hobbelig erboven uit. Eten zonder vader. .. . maar tante Froukje is ook dood! Floe zou het nu anders dan alles veranderd kunnen zijn? Het kleine meisje kijkt naar haar broertje, dan naar haar moeder. Ja, ze eten allebei, al is tante Froukje dood. Ze heeft ook honger, maar ze wil het niet vergeten —, want het is verschrikkelijk, en tegelijk ook wonderlijk. Nu breit ze half-bewust genietend de zachte balletjes tusschen haar kiezen, op het puntje van haar tong proeft ze de scherp-zoete stukjes ui. .. . en ze denkt aan alles, waar tante Froukje bij hoort en waar ze nu nooit meer bij wezen zal. . . . En nu ze bedenkt dat het heele leven dus voortaan anders zal worden, nu ineens laat ze de lepel vallen en ze voelt een kramp over haar ge zicht, een natte hitte op haar wangen van tranen, die in overvloed haar oogen ontloopen. Niet alleen over de kamer, niet alleen over de sloot hangt het grauwe, aschvale, maar over vanavond en vannacht, over morgen en overmorgen, over het heele leven.

Tante Froukje hoort toch ook overal bij! Wat brengt ze al niet. ... ze brengt met Poerim de kiesjeliesj voor wie ze zelf niet bakken.... met Pésach brengt ze den mierik. . . met Rousj-Hasjono brengt ze den honing.. .