Het huisje aan de sloot

ten teeken van rouw en droefenis en heele stoeten langzaam-rijdende lage, vreemde koetsen — waar heeft ze die toch ooit gezien? — met zwarte bloemen bekranst, alles wolkig, wazig en op de heele wereld niet anders meer dan dat, de heele wereld overneveld rouw-zwart....

Soms zingt vrouw Komeyn:

„Ik heb U lief, met al den gloed Van mijn jonkmaagdelijk gemoed O ja, voor U alleen Vliedt steeds mijn leven heen. ...”

De wijs kent ze omdat het orgel van jan Stap die eiken Maandag speelt. En daarom ziet ze dan het orgel van Jan Stap voor haar oogcn komen en de glijdende prentjes, met het hel-blauwe water en de fonkelbonte bloemenperken, maar dat is dan weer vreemd: ze ziet veel meer in de prentjes, terwijl ze er toch alleen maar aan denkt, dan anders, wanneer ze er vlak voor staat en er naar kijkt.

Zoo zingt vrouw Komeyn al haar liedjes. En op de dagen, die vreemde dagen, dat de geluiden tot stemmen geworden zijn, wordt het al voller en zwaarder in haar, want daar ligt dan alles wat van den ochtend af bij haar binnengedrongen is, dat wat wind en water fluisterden onder de boomen, of tot haar op, langs den eenzamen dijk, en het vreemde verlangen, dat ze gaande hebben gemaakt — verlangen was het eigenlijk niet, maar waar vind-je een beter woord? — en al het medelijden met al de menschen en al de prentjes van al die verschillende werelden, die toch ook weer één en dezelfde wereld is, tot één zwaar, somber brok is het allemaal in haar samengezonken.

De aardappels zijn klaar en de avond staat aan het raam, ze wil maar niet kijken, het is nu zwaar genoeg,

244