Het huisje aan de sloot

nog alleen maar tijd om gauw ’t servet te spreiden, twee sneden brood vlug te brokkelen in een diep bord, te begieten met melk, te bestrooien met suiker. .

„Hier. . en zorg dat je op tijd bent straks voor ’t Joodsche school.”

Ze heeft haar stoel naar de tafel geschoven en blijft nu soezen, den lepel in de hand, over haar bord met melk en brood. Wie zou toch zeggen, dat melk kon klimmen? En toch doet hij het, in de uitstekende korstjes omhoog, zoo vlug als een matroos. De kleine korreltjes suiker glimmeren als oogjes, totdat de melk ze pakt, dan worden ze in ’t weekc naar binnen geduwd en veranderen in plasjes zoet. Voor zoo iemand als die vlieg daar, is zoo iets een heele plas. . en hij treft het, nu heeft hij maar zijn slurfje neer te laten en te drinken, hoeft het niet eerst zelf te smelten. Die korrel daar op den rand is voor de vlieg een reuzenkandij, ,zou (hij die merken? Hoe merken vliegen suiker? Ruiken ze die? Voor een mensch ruikt suiker niet. . je moest eens één oogenblikje den neus van een vlieg kunnen hebben! Nu is alles week, over de glimmende bruine korstjes bibbert de melk blauw, een moeras, een rond moeras is het bord, je zoudt er netjes in wegzakken en stikken! Maar nu heeft ze nog geen hap gegeten, gauw dan maar, kwaad smaakt het niet, maar een versche snee met boter heeft ze toch liever!

Zou het geheim van Stoffels uitgekomen zijn. .? Zou hij het zelf hebben verklapt?

Eiken Woensdagmiddag komt Stoffels met zijn kleine karretje, waarop de rammelende gele balletjes-bussen staan, in zijn grijze jasje, met zijn grijze baardjes, die wel handvatscls lijken en hij zet zijn karretje op dén domp en hij belt en moeder komt op de stoep. Vijf bussen zijn er en in elke beurt om beurt, gaat zijn hand, heel diep en komt weer boven, uit de grijze jasjesmouw schuift in een vaartje de blauwe boeze-

216