Het huisje aan de sloot

wat hadden ze ’t zoo voorbarig rond te vertellen? En nog hebben ze avond en morgen gewacht, maar nu zal de brief wel niet meer komen. Heintje Smit zegt het eiken keer: voor haar broertje was de brief er allang toen de school begon, haar broertje is niet meer naar ’t oude school teruggeweest. . haar broertje ging dadelijk naar ’t Eransche school die in alles zoo anders dan hun eigen is: niet vlak aan de straat, maar achter een donkere poort en een binnenplaats, niet pas gebouwd van heldere roode steen, met breeds ramen en nieuwe gordijnen, maar oud en groenig uitgeslagen hier en daar, en de ramen zijn smal en de gordijnen zijn vaal, en dat is nu allemaal juist voornaam en deftig. En door die poort zou hij alle dagen zijn gegaan, haar broertje, en daarachter op de plaats zou hij hebben gespeeld en met zoo’n dof glanzend boekenzeiltje zou hij alle dagen thuisgekomen zijn, en ze zou zijn boeken hebben mogen zien en ze misschien cens hebben mogen dragen —, als maar de brief gekomen was!

Heintje Smit maakt nu veel praats, omdat haar broertje wel mocht komen op het Eransche school, verleden jaar, en nu al is hij niet eens verhoogd! Gebeurt dit weer, dan moet hij weg, maar Heintje zegt, dat hun vader dan opspelen gaat —, overal gaat hun vader dan opspelen, en dan zullen ze eens zien, zegt Heintje, of Piet ook blijven mag!

Niemand in huis begrijpt waarom de brief toch niet kwam. Moeder en Vader denken dat het komt, omdat ze Joden zijn, de anderen willen van Joden niets weten. .

Grijs-groen beslagen ziet ze diep onder het licht-trillend oppervlak beneden zich in de sloot haar eigen gezidht, haar over het hekje gebogen armen; tusschen het rood van haar wangen en het blank van haar voorhoofd maakt de diepe weerkaatsing bijna geen verschil. Het is vreemd, het is als had ze nooit eerder geweten

212