Het huisje aan de sloot

zijn riem. Ze zijn geen rijkelui, maar ze zijn wel rijk; ze hebben een voordeur en een zijdeur, ze hebben een naamplaat en een glazenspuit; voor de ramen hebben ze sdiuine witte gordijnen en rechte witte gordijnen en daarachter donkerroode gordijnen met balletjes en dan ook nog horren met gladde, zwarte randen. Over dat alles heen gaan ’s avonds jaloezieën dicht. Hun voordeur staat alleen op Zondag wel ecns even oj>en.

Tusschen de schuine witte gordijnen en de rechte witte gordijnen, op een hoog zwart tafeltje waaraan fijne koperen kettinkjes roerloos in boogjes hangen, staat een wonderlijk vreemd ding, — dat wel van suiker lijkt en dat wel van steen lijkt en ook wel van gestoken vet zou kunnen wezen, en het is. . een plant, maar nu zeker dood, en die plant stond eens heel diep, op den bodem van de allerdiepste zee van de hecle wereld en een oom van Keesje heeft hem uit dat verre land naar hun huis gestuurd en nu staat hij daar stil en dood, op het hooge zwarte tafeltje, en de schuine gordijnen zijn ervoor in bochten opgenomen en de rechte witte gordijnen zijn aan weerskanten van achteren langs het tafeltje gelegd en je zoudt daartusschen door in de kamer kunnen kijken als de donkerroode gordijnen er niet waren en de jaloezieën bij zonnig weer. Zou in die plant, die gegroeid is op den bodem van de allerdiepste en allergrootste zee en daar jaren, jaren, jaren heeft gezeten, het geluid nog schuilen van die zee, als in een schelp? Keesje weet het niet, hij mag alleen op Zondag in die kamer en dan nog nergens bij of met zijn handen aan.

Voor het andere raam staat niet altijd hetzelfde, maar telkens wat anders. Soms rosé en paarse hyacinten in bekers, met lange, blanke wortelslangetjes, waaromheen het water parelt en kleurt, soms tulpen als al te kromme kommetjes geel en rood, wonderlijk van binnen glanzend — zijn er geen bloemen meer, dan mag

210