Het huisje aan de sloot

hitte, zoodat hun oogen een beetje werden dichtge-duwd en telkens ging er zoo’n kriebelige deining door je hoofd, en zilver en blauw vloeiden dooreen voor je oogen, en soms week het water heel ver van je af terug, de diepte in, en dan ineens rees het water tot vlak bij je op —, dat leek natuurlijk allemaal zoo, en je voelde een schokje en zat overeind en alles was weer gewoon.

Toen moesten ze opeens opschikken dichter naar vader toe, want een dikke, boerinachtige juffrouw en twee dikke dochters kwamen naast hen neer in het hooiachtige gras en ze gaven een heele wolk van hitte af, die ook naar eau-de-cologne rook. Om hun groene japonnen niet vuil te maken, zaten ze op hun witte onderrokken, ze hadden groote bellen van goud met bloedkoraal en dikke, vierdubbele snoeren. Ze hapten hun kersen niet ineens van de steel, maar ze zogen ze langzaam uit. Aan den overkant van het kanaal, in den polder, trilde de hitte als blauwe damp boven het goudgele mosterdzaad, geen blad bewoog aan de kleine boompjes, een heele rij en allemaal gelijk, achter het grijzig-zwarte sintelpad, alles was droog en stil en stom onder den blauwen hemel, onder de vlammende zon, behalve het zacht-stroomende donkerblauwe water.

En terwijl dat allemaal zoo toeging en ze soms keken en soms niet keken, begon Vader ineens het losse hooi rondom van den grond bijeen te zamelen en over hun voeten te spreiden, al dikker, tot ze niets meer zagen van hun schoenen en korte stompen kous alleen er bovenuit nog staken.

„Hier jongens, je had immers zoo’n last van warme voeten. Hooi is goed voor de voeten, hooi verkoelt!”

Wat prettig, dat Vader juist nog op die gedachte kwam.

Of het geholpen heeft weet ze eigenlijk niet — maar het moet geholpen hebben, als Vader zei dat het helpen zou — want juist toen Vader klaar was, is van de verste mensahen aan de beide oevers af een fluisteren, een bewegen, als een zucht, een trilling, een lange golf naar ze toegekomen en al meer-en-meer sprongen er

205