Het huisje aan de sloot

roodgloeiend lagen de kersen in de wijde manden naar de blauwe hemel op te zien en elke kers had midden-op een feilen, zilveren spik. Ze hebben ook een nieuwerwetsche filosiepee gezien, met de twee wielen even hoog, de gewone hebben één heel hoog wiel, en één heel laag wiel.

Het vel van hun gezichten leek heelemaal strak te staan en voelde gloeiend-droog en hoe je ook naar het water keerde, er streek geen aasje koelte overheen maar wel heerlijk koel zag het water eruit, donkerblauw met zilverflikkerende huppelsterretjes bestrooid. En de pol-derslooten stonden heel laag, de kanten zag je slib-berig-bloot en de modder kon je ruiken. Heel vol zaten de glooiingen al met menschen toen ze kwamen, tot een heel eind verderop zag je witte jurken en roode gezichten en lange, zwarte vaders en dikke bruine of groene moeders en achter de menschen op het sintel-pad stonden de mannen met kersen en schreeuwden en de jongens holden om de karren en schopten het droge zwarte sintelgruis tegen de menschen aan en schreeuwden ook, maar zij-tweeën zaten aan weerskanten naast Vader. En ze keken naar het water, donkerblauw met springende zilveren pikkels en glijdende zilveren figuren en langs het water keken ze... . de lantaarns aan weerszijden kun je niet tellen, het zijn honderden, verweg gaan ze in het melkig-wazige verloren, maar hun rij zet onverbroken zich voort uren en uren lang tot waar het kanaal in de zee overgaat. En ze keken naar de groote spoorbrug die een sprong over het water schijnt te maken en eronder-door keken ze en zagen overal menschen en kinderen in het hooi-achtige gras dat zoo lekker zoet naar roggebrood ruikt.

De menschen het dichtst bij hen, een vader en een moeder en twee kinderen, kochten kersen, maar vader natuurlijk niet, ze hadden Sjabbos pas kersen gehad en het is niet eens zoo héél fatsoenlijk, maar bij elke kers, die ze de anderen in de mond zagen steken, voelden ze hoe warm en droog hun eigen monden van binnen waren. En hun wangen schenen dik te worden van de

204