Het huisje aan de sloot

u volstrekt niet doen. Het spijt mij ook, dat u daar bij den muur zoo weinig ziet, maar u moogt het Mir-zach niet afnemen en er mee naar de ramen komen. Het hangt daar op het Oosten en moet daar blijven hangen op het Oosten. Vader zou er heel boos om worden. . God zou het zeker niet goed vinden..

Zoo moeten haar stem en haar oogen, toen ze van haar stoel naar hem toegeloopen was, tot hem gesproken hebben, want wat ze zei verstond hij natuurlijk niet. Hij had het Mirzach al half van den wand maar laat het los en gaat weer bij de dames zitten.

Ze zijn nu alle vier heel stil, ze kijken voor zich. Ja.. ze konden het niet helpen, ze wisten natuurlijk niet dat het Mirzach iets heel anders is dan een gewoon schilderij, waarmee je naar het raam komt om het te bekijken. . maar zij mocht het toch niet laten gebeuren. Wat kan ze nu doen. . ? Nog een balletje pre-senteeren. Juist, nu is het weer goed, nu lachen ze weer, tegen elkaar en tegen haar en de jongen deed of hij er twee wilde nemen. O, dat mag wel, dat mag gerust en wel drie ookl Eerst schudde hij van neen, maar hield ze toch, één in zijn mond en één in zijn zak.

Maar de jongste dame is naar het raam gegaan. Elet regent niet meer, de kamer wordt lichter, ze overleggen met hun horloges en hun boekjes, alleen de jongen niet, die heeft het balletje uit zijn zak gehaald en bekijkt het — het is wit met rood gestreept en het smaakt naar pepermunt — en hij lacht en w^renkt naar haar hoe blij hij ermee is en bergt het dan weer op.

Nu gaan ze weg. . nu gaan ze weg.. en nooit, nooit nooit ziet zij ze weer terug. . vreemd gaat het toch in de wereld toe. De heele kamer ruikt naar het heerlijke goed dat de dames op hun zakdoeken hebben. Ja, het zijn schatrijke menschen, dat is aan alles te zien.

Wat..? Wat..? Geld, aan haar..? Geld omdat ze

198