Het huisje aan de sloot

gezichten glimmen, hun wijde jassen druipen en ze hebben geen paraplu’s.

Nu zijn ze dichtbij, nu kijken ze naar den olm, naar hun olm. Zijn takken hielden de straat niet droog dat kon toch ook ónmogelijk, bij zoo’n geweldig storten! — maar nu hij gekalmeerd is laat hij bijna geen regen meer door en ze schijnen al blij dat ze iets hebben, want ze lachen tegen elkaar — wat hebben ze allemaal groote, wdtte tanden! — en ze gaan onder den olm, tot vlak bij den stam.

Wat moeten ze alle drie veel van den jongen houden, dat ze hem op het droogste plekje hebben willen, waar het loof laag en dicht hangt boven zijn hoofd, als een prieel, maar hij wil niet, hij wil dat de oudste dame daar zal staan, die is zeker zijn moeder. En de lange heer zijn vader en de jongste dame zijn tante, want hij is een jongen, dat ziet ze nu wel duidelijk, en geen heer maar wel een heel-groote jongen, van veertien of van vijftien jaar.

Ze hielden de jassen zich met twee handen uiteen van ’t lijf en schudden ze af, de heer en de jongen lieten het water uit hun hoedjes spatten en wreven zich de spiegelende gezichten droog. . grappig, ze daar nu stil te zien staan onder den olm, hun olm, en ze hebben haar nog heelemaal niet gezien. . Maar o, daar keek een der dames haar kant uit en stootte de andere dame aan, juist bijtijds deed ze haar eigen blik zwenken, nu kijkt ze recht voor zich, maar uit het verste hoekje van haar oog ziet ze één straaltje, als een dun draadje, waarlangs al hun blikken en bewegen, hun gebaren en lachen haar bereikt, tusschen zichzelf en de vier vreemdelingen.

Ze kijken naar haar, praten over haar. Zoolang ze niet weten, dat zij ze al heeft gezien, is dat wel prettig —, maar trok ze wel bijtijds haar oogen weg? En.. gelooven ze wel, dat zij ze werkelijk niet ziet en al-maar

Halsje *. d. sloot 7