Het huisje aan de sloot

HET BONTS AT IJ NEN LINT

Een suizeling voer door het huis en twee deuren tegelijk zijn opengesprongen. Even wordt het dan zoo doodelijk std, alsof het onzichtbare, dat de deuren openwierp, verschrikt door eigen bedrijf, zich haastig verstak achter meubel of kast. Dan ineens begint de groote olm voor het huis zich geweldig te roeren, al zijn takken slaan tegen elkaar, al zijn loof wringt zich dooreen, in een ontzaglijk zwellend bruisen, en een diepe, doffe rommel volgt als een noodlottige boodschap den windvlaag op den voet.

Juist als ze begint te begrijpen wat er gaande is en de verbijstering van de eerste ontsteltenis in kalmer bangheid overgaat, glijdt haar het boek van den schoot, met een harden plof op den vloer, en bonzend springt het nauwgestilde hart weer op. . Ze bukt zich trillend naar het gevallen boek, maar een nieuwe schrik onderbreekt de beweging —, een blauw-paarse gloed drong sidderend door de ruiten, vervulde een oogenblik de kamer, en trok weer af: een vervaarlijke korte knal achterhaalde het licht als met één sprong, wierp zich erop en heeft het gedoofd —, ze zit roerloos en alles aan haar is trillend en verkrimpt. .

Zulk onweer en dan alleen thuis.. dat is alles wat ze denken kan, en ook dat de anderen tenminste niet buiten loopen.

Nog is niet alle zonlicht weg; door de opengesprongen kamerdeur ziet ze het bleek en sidderend op den gelen gangwand zitten, als een voor noodweer binnengevluchte vlinder. . ze zat aan ihet raam en ze las en ze leefde in het verhaal — het was winter, er lag sneeuw, en tegen den avond is de jongen het spoor bijster ge-

188