Het huisje aan de sloot

Blauw en geel vlamt het achter haar stijf op de armen gedrukte oogen, langzaam en zwaar moet ze nu ademen, als na heel hard wedstrijd-loopen, als na veel te veel touwtje springen, om haar hart tot rust te brengen.

„Willen we een stukje brood gaan eten?”

Een stukje brood gaan eten..? En dat zegt oom Sjimme, dat zegt iemand die twee gezichten heelt? Kunnen er dan zulke dingen gebeuren met menschen, die. . brood eten? Neen, dat bedoelt ze natuurlijk niet. . ja, dat bedoelt ze toch eigenlijk wel. Maar. . ze zullen toch niet weggaan en haar hier achterlaten met het Wonder? Ja, ze doen het, ze doen het, hun stoelen schoven ze al achteruit.

„Moeder vraagt wat u liever wilt, oom, een gekookt ei of een gemarioneerde haring.”

„Zoo jongen.. zoo jongen. . vraagt je moeder dat! Zeg jij dan maar tegen je moeder dat ze een zacht ei voor me kookt!”

Ze gaan het kamertje uit, ze ligt met de knieën tot de kin getrokken stijf in elkaar als een bal, nat van zweet en zoo koud onder het dek dat die heerlijke warmte gaf, als hadden ze het van haar af getrokken. En om haar heen, in donker, komt het even-verdreven Wonder weer nader en het kijkt naar haar met honderden, met millioenen gezichten en het fluistert rondom haar met honderden, met millioenen stemmen, en vervult het donker tot in de verste hoeken. .

Uit de achterkamer komen geluiden en ze klampt haar denken uit alle macht aan wat de anderen daar nu doen onder de lamp. Eet oom Sjimme een ei of een gemarioneerde haring? De haring ligt op een bordje. . aan de haring wil ze nu denken. . maar de haring kijkt haar aan met een open, dol, na-trillend oog. . de haring heeft twee gezichten. Weg haring! Het ei staat in het dopje. . maar het is een wit, vreemd, kaal hoofd, het

186