Het huisje aan de sloot

stil, een saaie, dommelige schemer-stilte en een nieuwe lust tintelt door haar heen: opstaan, licht zien, bewegen, iets prettigs beginnen! Ja. . maar vanmorgen viel ze nog tegen de tafel aan. Was dat pas vanmorgen? De tijd duurt lang, wanneer je ziek bent, het is als lag ze al weken hier in bed en toch werd ze verleden week Maandag pas thuis gebracht! Maar een reuk komt naar haar toe en alles luikt op! Koffie ruikt ze, versch ge malen, pasgezette koffie. Nu is de stilte niet langer dommelig en saai, maar warm doorstoofcl van heimelijke gezelligheid. Muziek kon niet opwekkender zijn!

Was ze nu toch weer in slaap gevallen? Vlak bij haar, schier tegen de deuren aan, waarachter ze ligt en die iemand weer toe geduwd heeft, wordt zacht gepraat. . en zoo raar gepraat. . wat is daar toch gaande?

„Weet je zeker. . weet je zeker dat ze slaapt?”

O, ze praten over dingen, die zij niet mag hooren. Oogen stijf dicht nu, slapende houden. . wat gaat ze nu te weten komen, dat ze eigenlijk niet weten ijtag'?

Moeder deed voorzichtig de deuren open, maar zag natuurlijk niets —, zij-zelf zag zooeven nauwelijks haar eigen handen.

„Ze slaapt. ...”

Nu gaan ze zitten.

Wie is de derde? Wie is het bezoek? Aan de stem kan ze hem niet kennen, hij heeft eigenlijk geen stem, zijn praten klinkt als het bassen van een heel-verren hond, zoo eentonig, zoo dof. Achter zitten de broers en lachen en eten hun brood, die mogen dus blijkbaar ook niet hooren. Heeft moeder de deuren op een kier gelaten? Ja, maar zou ze durven zich even oprichten en kijken wie daar toch bij vader en moeder zit? Het is een héél-oude man, zijn lichaam in de zwarte kleeren hangt als een donkere zak in den rieten stoel tegen en onder de kleine tafel, maar zijn hoofd staat scherp als uitgeknipt tegen het schemerige raam en zijn lange baard blinkt

182