Het huisje aan de sloot

kastje. En o.... o.... daar begrijpt ze het.... hij sloop naar haar bank om te kijken of ze niet stilletjes haar boekje bij zich hield en daaruit overschreef, in plaats van uit het hoofd! En nu kijkt hij naar haar en wordt nog rooder dan hij vanzelf al ziet.

„Ga jij je gang maar, lees maar door!” jawel, ga je gang maar, lees maar door. Wat zou ze hem nu wel het liefste willen doen? Zijn brilleglazen met de vuisten in zijn oogen trommelen, haar lei stukslaan op zijn kop dat de lijst om zijn hals blijft hangen! „Komt er nog wat. ... of is het uit?”

Hij loopt weer naar zijn stoel terug; ze houdt haar hoofd over haar lei, het piept in haar keel.... maar geen woord wil er door. Daar nu nog langer te kijk te staan voor de klas. . . . dat is niet uit te houden. .. . en ze rent naar haar plaats terug en ze rammelt de lei neer op haar lessenaar —, een groote barst springt te voorschijn, en van links onder tot rechts boven is de lei in tweeën, ze blijft er stijf van schrik naar staan kijken totdat de meester haar bij den arm pakt en met groote stappen die zij niet anders dan dravend bijhouden kan mee-trekt naar den hoek en nu is zóó dichtbij en zóó verleidelijk om tegen-aan te leunen de witte muur, dat ze het niet houden kan en het hoofd tegen de armen leunt om uit te huilen. .. .

Nu leest Kees Plet.

„Eens zaten twintig Engelschen. ...”

O god, o god, alweer die Engelschen. Ze zou wel willen schreeuwen door de klas: het is niet over Engelschen, het is over het wonder van de lucht, die een ding is, dat uit twee dingen is, waarvan één leven en één dood beteekent!

„Heel aardig, Piet of hoe heet je... . Kees!”

Heel aardig! Snert was het, snert met sneeuwballen, zooals de jongens zeggen.

Over haar opstel geen woord. . . .