Het huisje aan de sloot

delijk in de verte een trein met korte puffen weggaan uit het station. Omdat ze allemaal zoo benieuwd zijn w^Tat er nu gebeuren gaatl

O, maar dat is iets, dat hebben ze nog nooit ge-moogdl De boekjes gaan dicht en zweven weer van hand tot hand over de banken tot waar ze in stapeltjes van vier te liggen komen, die de meester straks ophalen gaat. En nu moeten ze uit het hoofd op de leien schrijven wat ze van de les onthielden en over een half uur komt de schoolopziener terug en dan mogen er een paar hun opstel lezen voor de klas.

Ze kan het een-twee-drie van leien-krijgen bijna niet afwachten —, één is vastpakken, twee is uitnemen, drie is voor je leggen en gaat het niet precies gelijk of gaat het met teveel rumoer, dan moet het over, soms tot driemaal toe —, maar zooals je ook met hardloopen wegvliegt als er „drie” is gezegd, zoo pakt ze nu haar griffel en valt voorover op haar lei en schrijft al, terwijl de anderen nog griffels uitzoeken en vegen.

Hè, dat is heerlijk, dat je nu tenminste over wat je bij benauwdkrijgen af vervulde en verwonderde, je hart kunt uitstorten op zoo’n groote lei. Wat schrijft ze! Soms is het, alsof ze het allemaal zelf bedenkt, soms is het, alsof het boekje naast haar ligt, zoodat ze maar hoeft af te schrijven. Dit was het begin van de beurt waar Jan Mol in steken bleef. „Tot een bewijs. ...” ze zou zelf willen zeggen: „Als een bewijs. .” maar „tot” zal wel mooier wezen — „Tot een bewijs hoe onmisbaar de lucht is voor den mensch, kan het volgende dienen.”

Jammer dat een half-uur zoo kort is, en zelfs een groote lei komt soms te gauw vol. En dat ademen een soort van eten is, heeft ze niet durven schrijven, ze zouden het gek kunnen vinden.

De meester gaat kiezen wie lezen zullen, de meeste jongens en meisjes zitten „mooi”, het lijf ver achterover tegen de leuning gegooid, de armen stijf over de borst,

172