Het huisje aan de sloot

maar daarna sluipt hij rond en slaat over je knokkels en neemt je boek af, als je niet precies wijst waar het is —, en dat is dan zoo vreemd: naar het boek dat je verveelde toen het voor je lag, verlang je dan zóó vreeselijk terug, dat je net zoo lang „mooi” zit en met je oogen smeekt tot je het weer mag komen halen.

Maar nu wordt het wel heel moeilijk om bij te wijzen, zoo graag zou ze daarover willen nadenken! De lucht is iets, de lucht is een ding! Of eigenlijk is de lucht twee dingen bij elkaar, twee dingen in elkaar, maar zóó dat ze tegelijkertijd weer één ding zijn, en één van die twee heb je noodig om te leven en daarzonder ga je dood, zooals die Engelschen in dat kcldergewelf met niets dan één klein tralie-raam....

Je zoudt er de lucht op aankijken willen, maar je kunt hem juist niet zien en toch is het iets, een ding, dat de menschen als ze ademen verteren, zoodat je dus eigenlijk kunt zeggen dat ademhalen een soort van eten is! En je stikt niet alleen door een touw om je nek, maar ook als alle goede stof uit de lucht is verteerd —, maar de slechte stof is weer goed voor de planten!

Als je lang kauwt op een stukje brood, wordt het hoe langer hoe zoeter —, als je lang nadenkt over iets dat je pas gehoord of gelezen hebt, schijnt het hoe langer hoe meer te gaan beteekenen. Om goed te kunnen nadenken, moet je eigenlijk door de bovenste ruit naar de boomen aan den overkant kijken, maar dan kun je niet luisteren en niet bijwijzen en Grietje Kruis heeft al drie keer een langen zin moeten overlezen omdat ze niet precies goed las „op den toon” en dan moet je telkens met je griffel weer terug naar de vorige punt. En nu wordt het nog erger: nu komt Jan Mol aan de beurt.

Niemand kan zóó vlug hoofd-rekenen als Jan Mol, niemand zóó echt met den duim de zee op landkaart-

170