Het huisje aan de sloot

Het is een feest, de zinkende zon tegemoet, over het zachte, koele gras door het voorjaarsland te gaan, achter den boer, en de wind waait de kaaslucht uit zijn klecren hun in het gezicht; vei weg lijkt nu de Ooster-toren en nog verder-weg het langgerekte dorp achter het Wester-velcl. Op sommige plekken is de einde-looze rij van huizen en tuintjes onderbroken en daar schemert het groen van de nóg verdere weiden.

Zoo als de wind om en nabij Paschen is, zoo is hij nooit meer later in het jaar. En bij de zon komen ze met eiken stap dichter, en de zon gloeit ze rood goud in de oogen, een pannen-dakje springt als een fonkel-brandende ju weden steen uit de verre huisjes-rij een heel eind naar voren naar ze toe. Je zoudt zoo wel altijd door willen loopen, het gras zijig ritselend voor je voeten uit.

„Krijgen we melk uit de zwarte of uit de bonte?"

Die twee alleen nog staan met hun natte, bolle oogen pal tegen den zonnegloed in te kijken, de andere lieten ze al achter zich en de boer keert zijn lachend gezicht naar ze toe, het lijkt wel een reusachtige sinaasappel! Ze krijgen melk uit de bonte koe en ze staan dicht bij de koe en voelen zijn warmte en vinden hem lief en zouden hem wel willen aaien. Ze praten bijna niet, dan zou de koe immers schrikken en dan werd allicht de melk schiftig of zuur; ze kijken en ze luisteren. Hoog boven hun hoofden staat de hemel koel-blauw uitgespannen, héél veel vogels zijn er nog niet en het geluid der weinige klinkt dunnetjes en fijntjes in dat heele groote ruim. De zon geeft geen warmte meer, enkel nog glans, lange stralen scheren over het groen, een pinkster-bloemetje in late middagzon is toch wel iets bijzonder moois, de madelieven in het gras zetten zich al tot slapen, gindsch paard is goud, is fluweel.

Heerlijk zou dat zijn, tegen zoo’n koe aangeleund

163