Het huisje aan de sloot

ker, maar in de hoogte schemert een beetje waterig wit licht, uit het dakvenster op het portaal. Het duurt wel even, voordat je oogen aan de donkerte wennen.

„Kijk, de heele trap vol vrouwspersonen, tot boven toe!”

,,’t Lijkt wel die ladder, waar Jacob van droomde.”

„Ja, dat moet je vooral gelooven, dat het allemaal engelen zijn!”

Dag juffrouw Kaas., nog veel jaren. . juffrouw Boas, nog veel jaren. . juffrouw Schaap, nog veel jaren. . dag Saar, nog veel jaren. . dag juffrouw Den-neboom, gezonde ambis, juffrouw Denneboom. En een heimelijke ribbestoot, allebei tegelijk. Iedereen weet toch dat Sannetje Denneboom na de vasten niet eten kan, geen brok verdraagt ze, omdat ze over haar honger is hcengevast. Toch wil ze eten, liefst vet-gebakken bot of snoek met uien gestoofd., en den volgenden dag is ze dan zoo ziek als een kat. Ieder jaar hetzelfde liedje. Laatst vroeg Moosje Aardewerk waarom ze dan elk jaar rast. Ook een vraag! Met die zou ’t wel goed af-loopen, als ze geen Joum-Kippoer meer hield. Daarom hebben ze juist expres tegen haar „gezonde ambis” gezegd! Moeder kwam net de deur uit, en heeft alles gezien en begrepen, ze bungelen elk aan een arm.

„Mooi is dat! Zóó ben jullie je oude zonden kwijt of je begint overnieuw.” Maar ze zien het wel, moeder moet er net zoo goed om lachen. Niemand houdt van Sannetje Denneboom! Maar waar blijft vader toch met oom Zeelik en grooten broer? Oom Zeelik gebruikt zijn ambis dit jaar bij hen, maar hij slaapt bij Boas, want die is zijn neef. Wat is dat nu? De mannen zijn allemaal uit sjoel en ze gaan niet naar huis, ze blijven op het sjoelplein staan praten. En hoe praten ze, druk praten ze! Zoo meteen slaat Schmoel Konijn nog den rooden talles-zak onder den arm van Boas vandaan! Maar hebben ze dan geen honger?

14°.