Het huisje aan de sloot

die de wind er doorheen heeft geroerd. En dan moet je je oogen weer open doen, maar je hoofd achterover houden en zoo naar den hemel kijken die blauw-dom-adenl tnsschen allemaal zachte, witte wolkenknobbeltjes is, dan is het net ol de hemel beneden je is of je er zoo in neervallen kunt, botenop die zachte, witte wolkcnknobbeltjcs en je kwam er nooit weer uit, want klim eens tegen zulke hooge, ronde kanten op, stel dat je zoover kruipen kon. De hemel is veel, veel grooter dan je ziet. Als je zoo een tijdje blijft kijken en dan je oogen openslaat en je hoofd weer gewoon, dan is het net of er in dien tusschentijd dunne donkerblauwe inkt over de wereld is gemorst, over de huizen en de straat en je staat zoo allemachtig gek op je becnen, je rolt bijna tegen het sjoelhekje aan. . en je moet even denken voor je weet, waarop je wacht. O ja, op vader en moeder, op oom Zeelik en grooten broer, die komen nu zoo dadelijk uit sjoel!

„Wie zal het eerste uit de deur en uit het hekje komen?”

,,lk denk. . dikke Boas. Die is zóó dik, die moet altijd veel eten. . die kan nu al zeker van den honger niet meer staan!”

„Juist wel! Die teert op zijn vet. Ik denk. . magere Schmoel Konijn! Als die niet maakt dat hij gauw wat krijgt, valt hij zóó uit elkaar!”

„Wie komt er, denk je, het eerste de trap af uit de vrouwensjoel?”

„Ik denk. . de vrouw van Schmoel Konijn. . of haar man heeft alles opgegeten eer zij thuis is!”

„Ik denk. . juffrouw Kaas, dat is de vrouw van een klokkemaker, die is altijd op tijd, en ze moet ook de meeste boterhammen maken.”

„Sannctje Denneboom komt in elk geval het laatst! Die durft niet voor al de anderen weg zijn. . veel te bang dat er van haar geroddeld wordt!”

141