Het huisje aan de sloot

hangen, één rolt er zoomctcen uit, hou dan toch op, zit nu toch stil, dadelijk jagen ze ons naar bed! — en dat heeft hij een paar jaar gedaan. Maar de rechte slag van handel zat er niet in, zei vader, hij was driftig: en te druk en lang niet beleefd genoeg, en wat hij toen al niet bij de hand heeft gehad, tot zijn trouwen toe, om aan den kost te komen, daar zou hij een regenac hligen sjabbosmiddag mee kunnen vol-vertellen! Maar juffrouw Snoek — toen heette ze natuurlijk anders, toen heette ze Schoont je Pakkedrager — die had van haar ouders een beetje geld geërfd cn daarmee zijn ze toen naar de groote stad gegaan en daarvan zijn ze een eethuisje begonnen bij de markt, waar de Joodsche mannen om twaalf uur een kop koffie bij hun brood en als de zaken goed gingen, een hard ei of een stuk visch kwamen nemen. Maar hoe ging dat? Dan kwam er een arme man en die zou morgen wel betalen. . of overmorgen. . of de andere week. . en dan kwam er een die honger had en heelemaal niet van betalen sprak. . en wat deed dan juffrouw Snoek! Nu weet mijnheer Snoek zelf niet goed of hij lachen of kwaad kijken wil en juffrouw Snoek zit te wenken dat hij nu ook niet alles van haar vertellen zal. Hoe grappig die groote menschen onder elkaar. Sst. . doen of ze breit. . keek vader daar niet? Mijnheer Snoek vertelt het nu toch. Nooit heeft juffrouw Snoek ,,nce” gezegd en nooit heeft ze later naar het geld gevraagd. En was er in de buurt een vrouw in den kraam of was er een ziek, clan nam ze de eieren en de gebakken bot uit den winkel en gaf ze weg. „Omdat ze het toch hadden.” Of het van hen was! Geen cent begrip van wat een zaak is. Ach. . die arme juffrouw Snoek, wat houdt haar man haar voor den gek. . maar nu /al hij ermee ophouden, en ze nemen nog een klein stukje boterkoek. .

Hoe het met dat eethuisje afgeloopen is, dat kunnen vader en moeder, meent mijnheer Snoek, nu zeil wel

136