Het huisje aan de sloot

schen de loodsen door, achter bij het weitje van de houtzagerij, daar fluit hij altijd nog ééns, tot een laatst vaarwel, en dan zullen Hijman en Mietje wuiven, en dan zijn ze weg, voor altijd, want terugkomen zullen ze wel nooit. . mijnheer Snoek en juffrouw Snoek en Jozef en Sannetje en Barend en Mietje en Hijman en kleine Meyertje op schoot en de drie bandeaux en de bruine kruik — die mag toch ook niet op zolder achter blijven, alles is dan weg. Een dikke traan op haar boezelaar!

Mijnheer Snoek is veel ouder dan juffrouw Snoek -dat is net als bij hen, vader en moeder schelen ook tien jaar! — zijn haar en zijn baard worden al helemaal grijs, juffrouw Snoek heeft de gladde zwarte op. Jozef is ook meegekomen, maar Sannetje zit thuis, die past op Meyertje. Zij mogen opblijven, maar ze mogen niet meepraten en ze hoeven volstrekt niet alles te hooren, wat er gesproken wordt; de een de breikous, en de ander een boek!

Mijnheer Snoek is vanavond al bijzonder goed gebuid, want waar hij heengaat, is de kille veel grooter, daarom krijgt hij ook meer geld, maar dat niet alleen.. het is vooral een groote eer, altijd tot nu is er in die kille een Rebbe met den „middelsten rang” geweest en mijnheer Snoek heeft enkel maar den laagsten.

Ai.. nu kwam het bijna uit, dat ze toch wel naar alles luistert, wat gesproken wordt, zóó plotseling keek ze van de breikous op.. maar hoe dorst groote broer dan ook zoo’n brutale vraag te doen? Waarom mijnheer Snoek alleen den laagste rang heeft! Allemaal zijn ze stil en juffrouw Snoek kijkt benauwd naar haar man, die kan soms zoo driftig wezen. Maar ditmaal wordt hij niet kwaad, hij lacht eens even en strijkt door zijn baard en een poosje lang zegt hij niets, schudt een paar maal van „ja”, schudt een paar maal van „neen”, dat doet hij altijd als hij iets vertellen gaat.

O, nu moesten ze eigenlijk, zij-beidjes, onder de ta-

134