Het huisje aan de sloot

bel: tegen hun vader en tegen hun onderwijzer zondigden zij! Juffrouw Snoek is heelemaal niet streng, alles krijgen de kinderen van haar gedaan — moeder zegt: ze laat een loopje met zich nemen, ze naaien haar ooien aan: en ze staat sonts giebette keewe i) met ze uit. hens heeft Hijman vreeselijk gevochten met een grooten jongen, die „loop-naar-je-schele-moer” geroepen had, hij kwam bijna tien minuten te laat in school, heelemaal gehavend en bebloed en hij huilde zoo, dat zijn bank ervan schudde. Hij kon maar niet ophouden en toen de meester hem vroeg wat er was, riep hij almaar: „Mijn moeder is niet sclieel, mijn moeder is niet scheel.” Maar hun moeder was wèl scheel, zelfs is zc allerverschrikkelijkst scheel., maar geen van de kin deren, tot Jozef en Sannetje toe, die het kan zien, die het weet! Zou zij het ook niet kunnen zien, als haar moeder sclieel was en ook niet als ze een bochel had-' Zou vader het dan kunnen zien? Zou mijnheer Snoek weten dat zijn vrouw scheel is?

Juffrouw Snoek ziet er niet alle dagen hetzelfde uit, dat komt doordat ze drie bandeaux heeft. Eén is glad en bruin. Daarmee heeft mijnheer Pruim, de bandeau-maker, haar gefopt, het had een zwarte moeten wezen, die draagt zc nu maar ’s morgens in haar werk —, één is glad en zwart, die zet ze ’s morgens op, als ze zich opknappen gaat, één is zwart met prachtige golven, die komt alleen op Sjabbos of bij gelegenheden voor den dag. Die is ook het dikst, dan heeft ze een prachtigen toet van twee vlechten, van de bruine kan ze enkel maar zoo’n klein knoedeltje maken, hij zakt ook altijd af tot bijna op haar oogen en dan zie je nog beter hoe scheel ze is.

Morgen-avond komen ze afscheid nemen en overmorgen gaan ze weg met den eersten trein die stopt aan hun station. Ze hebben beloofd wat vroeg naar school te gaan, dan kunnen ze den trein zien weg rijden tus-

133