Het huisje aan de sloot

schen wachten voor de sluis. Nu valt er licht in de donkere kolk, nu komt de boot bij den steiger vandaan en gaat door de sluis. . de boot is zóó breed, de menschee. die bo'.enoj) staan, zouden met de hand tic Kitte steenen muren kunnen raken, maar gevaarlijk is dat wel. denk eens aan dat er een tan de boot ai in de kolk rolde! Itt de muren zitten ijzeren ringen, daar steken de schippers hun haken in en altijd zijn die muren en ringen in donker. . het water is eronder, de men-schen gaan over de brug. . om meelij mee te krijgen zoo vreeselijk, altijd boven die donkere kolk, altijd onder die brug!

De sluis gaat dicht, de menschen hollen en wriemelen door elkaar heen. Zoo meteen raakt er nog een onder dat paard, of onder de wielen van dien hoogen wagen! Drie komen er nu bijna tegelijk den winkel in. Daar is Gontpel weer. Vlug helpt hij eerst den grooten jongen, dan de oude vrouw, dan de dikke juffrouw en nu., haar hart klopt., ja, nu kijkt hij eindelijk naar haar. Wat voelt dat koud in je oogen, als ze pas nat zijn geweest.

„En jij?”

Ze wijst met haar vinger naar moeders briefje, dat nog altijd ligt naast het bruine blok met de koperen gewichten en de gapende gaten —, net doodshoofd-oogen. Hij neemt het op, keert zich naar de planken achter de toonbank, waar nu al veel minder brooden liggen dan daar straks en blijft lang zoeken, voor hij er een neemt. Zoekt hij een erg mooi. . of. . een erg leelijk voor haar uit?

Ach, ze ziet het al, hij gaat haar dat slappe, blceke geven, waar zooeven twee menschen voor hebben bedankt. . en waarom zegt hij toch niets? Haar keel raakt propvol in die stilte, ze moet eventjes slikken, zc zou zelfs wel wat willen zeggen, maar Weet niet wat en durft niet goed —, ze kucht, omdat ze haar keel zoo

I hiisje a. d. sloot 5

129