Het huisje aan de sloot

kwamen, klaar zijn? Zeker zoo de gewoonte in de groo-te stad, waar mijnheer Gompel heeft gewoond, dat de menschen zonder geld moeten wachten op^de menschen met geld.

Die eene man heeft haartjes in zijn oor! Daar slaat de Oosterklok —, wat is er al een tijd voorbij, door dat wachten bij Kok. Dat wordt een late boterham vanavond! Gelukkig maar dat er na het dienstmeisje niemand meer is binnengekomen. Het is zeker een dienstmeisje van schatrijke mensohen, ze heeft een rood-lin-nen japonnetje aan en ruikt heerlijk naar zeep. Zou ze haar schortstrik op zij of van achter dragen? Daar gaat ze weg, langs haar heen, de strik zit op zij. Ziezoo, de winkel leeg. . nu zal zij dan toch geholpen worden. . en ze keert zich naar de toonbank toe. . neen, maar daar begrijpt ze nu niets van: nu is mijnheer Gompel den winkel uit en door de glazen deuren met strakke witte gordijntjes de kamer ingegaan! Zoo klein is ze toch niet, dat hij haar niet meer zag, vlak onder de lamp. Had ze misschien nog iets moeten zeggen, moeten vragen: „mijnheer Gompel, zoudt u mij willen helpen?” Ze moeten, van moeder, altijd beleefd zijn tegen alle menschen, maar als ze borgen moeten ze nog beleefder zijn. Nu, hij komt zoo dadelijk wel terug! Van den spekslager iets eten —, daar praat je niet eens over, maar naar den spekslager kijken is natuurlijk niet verboden en hij woont vlak tegenover Gompel, de laatste twee winkels over de sluis, daarna gaat de straat naar beneden tot aan den Oostertoren toe, en dan komt het kerkhof al gauw. Op stille avonden kun je hier de populieren zachtjes hooren ruischen, — en o, dat is zoo wonderlijk hoe dan alles ineens anders bij je wordt van binnen! — maar nu is het Zaterdagavond, nu hoor je natuurlijk niets. Bij den spekslager. . daar is het nog eens anders vol dan hier bij Gompel! De weegschalen krijgen geen minuutje rust en aldoor grij-

125