Het huisje aan de sloot

daar is dan de koek voor den Zondag gebakken — niet erg groot is die winkel en niet erg licht, de boonicn vlak vóór vangen nauwelijks een beetje schijn, maar mooi is hij wel, net een prentje, met een vergulde bijenkorf en een jaartal boven het glas van de hooge, smalle deur. Achter de kleine ruitjes liggen de honingkoeken, zulke blanke als Bouman bakt verder geen mensch. En dat vergeten ze nooit en daaraan denken ze eiken keer, dat ze eens van zoo’n malschen blanken honingkoek elk een sneetje hebben gehad, toen ze een boodschap moesten brengen van moeder aan vrouw Komeyn. Want die werkt daar op Donderdag en op Maandag bij hen. Meestal ontmoeten ze even daar voorbij den man met zijn stijf been en den heelen flap kranten over zijn linkerarm. Die roept boven alles uit. ,,De vrije Socialist”, dat zegt hij heel langzaam, en als je dan denkt dat er niets verder komt, dan hoor je ineens, veel vlugger: „Kost maar drie cents.” Nooit centen, altijd cents, net als in het rekenboekje. Je kunt het met tellen nagaan: hij wacht altijd precies drie tellen voor hij „kost maar drie cents” zegt, en in dien tijd loopt hij door — voor hij opnieuw begint. Nu, dat kan ook best, hij schreeuwt gemakkelijk over twintig tellen heen, hij kon een heel wat beter omroeper zijn dan de oude Piet Hoorn. Als die zijn koperen bekken niet had, kwam er nooit iemand die ’t niet wist te weten waar de schuiten liggen met versohe, levendige bot, want eer hij daaraan toe is heeft hij allang geen adem meer —, maar door dat bekken komen de menschen vanzelf dicht bij hem staan. Je hoort hem nog- lang — den man met de kranten — uit de verte, soms is het net alsof hij roept: „kost maar dries..” of: „De vrije soos..” dat komt omdat hij dan ineens moet ophouden om een krant te verkoopen.

Zoo is de Zaterdagavond meestal, maar dezen keer niet, want ten eerste is ze alleen. Haar broertje was

121