Het huisje aan de sloot

medicijn-kast — of wanneer je wakker wordt en je hoort loopen in huis en je denkt al aan dieven of spoken, en het zweet breekt je uit, maar het is vader die de klok opwindt, want het was nog geen nacht —, of wanneer je een paar dagen op schoenen die kapot en te klein zijn hebt moeten loopen, omdat de schoenmaker de andere maar niet bracht, en je gaat dan op de nieuwe, sterke zooien, je voeten ruim en lekker warm, voor ’t eerst naar school.... dat allemaal geeft dezelfde warme, zoete zachtheid door je lijf, dat pijn had of koud was of verkromp van angst en zoo doet ook die wijs, die mijnheer Snoek daar zachtjes zingt... . En hij hoort bij sterven en bij begraven.... maar welke woorden passen erop van het veelvuldig gebed, dat bij sterven en bij begraven hoort? Ze weet dat zij ze kent, de woorden en de vertaling, dat zij ze heeft geleerd op school. Als nu niemand maar iets zegt, als ze nu even heel strak en sterk mag denken.... dc oogen dicht. ... en roerloos, doodstil. . . . Goddank, ze weet het.... twee woorden losjoun-hakoudesj. . . . twee woorden maar... . niet meer. .. . maar genoeg; deze twee: „liesjeinei ngofor”... . Aan hen, die slapen in het stof.. . . Van de vertaling schiet haar ineens een heele regel te binnen, zooals ze die leerde op school: „En Hij bewijst Zijne Gerechtigheid aan hen die slapen in het stof....” En de wijs is zoo mooi, brengt droefheid en vertroosting gelijktijdig, glijdt in zachte breede schommelingen naar omlaag.... vlak bij haar staat mijnheer Snoek en kijkt door het raam naar de boomen en neuriet zacht, en ze staat van de vensterbank op, schuilt zich weg achter het zware, groene overgordijn, trekt het voor zich heen. .. . juist op tijd... . even later en het was te laat geweest, de vloed van tranen breekt haar oogen uit, haar wangen zijn heet en nat.

Slapen. .. . slapen... . slapen in het stof, rustig liggen op je zij.... het hoofd in den boog van je eenen

108