Het huisje aan de sloot

het verschrikt haar en lokt haar. ... haar lippen zijn open gesprongen.... en ze heeft het gefluisterd.... Ge-hinnom. . . .! Gehenna zeggen de anderen, maar ze zeggen verkeerd. ... en haar gedachten schrikken, voor wat ze hebben blootgerukt, als hadden ze zich geschroeid. .. . Heeft iemand het haar verteld of heeft ze het gelezen of heeft ze het enkel maar gedroomd dat er altijd arenden laag en langzaam zweven boven den eeuwigen schemer van dat Dal?

„Ga nu toch, ga nu toch naar de kindertjes toe!”

In de vensterbank zitten ze en spelen met kraaltjes, de houten beestjes uit de Arke Noachs staan in een lange rij, de koetjes hebben mooie gekleurde snoertjes om. Het grootste kind kijkt op en lacht en vraagt: „hoe heet je?” Mijnheer Snoek komt naar het raam en neemt een van de koetjes op.

„Krijgen alle koetjes zulke mooie kettingen aan?” „Ja, alle koetjes en alle paardjes en de lammetjes ook! En jij mag voor dat geitje een kettinkje maken.” Ze neemt den dunnen naald en het zijden draadje aan, ze wil wel, maar haar handen zijn zoo koud en beven zoo. Het is koud en benauwd en de avond valt; van den bleeken, langen heer zie je bijna niets meer dan een witte vlek, dat is zijn gezicht.

„Wil je erbij van die mooie, uit dat kleine doosje?” Dat zijn goudglanzend bruine, als oogjes, dat zijn wel prachtige, zoo heeft zij er zelf nooit gehad. Maar luister.... wat is dat.... dat mijnheer Snoek daar neuriet, voor het andere raam? Die wijs, die mooie, zachte wijs, die droevig maakt en troost tegelijkertijd .... die in breede, zachte schommelingen langzaam lager daalt. ... die wijs kent ze toch wel. Wanneer je op straat gevallen bent en je hand is geschaafd — dat doet erger pijn dan een sneê — en moeder windt er een lapje met olie om, want met sla olie, zegt moeder, genees je alles en vader noemt de olieflesch moeders

107