Het huisje aan de sloot

haakje door het knoopsgat gehaald. ... en hun zoon is dood.... en is gisteren begraven.... dat is toch wel héél vreemd! Moet je dan bloot loopen als je zoon dood is, moet je dan in je nachtgoed gaan? Neen, maar het is vreemd!

Van juffrouw Seligmans oogen is niets te zien, dan een klein, nat spleetje tusschen twee gele blazen, dat haar oogleden zijn.... maar met mijnheer Seligman is het juist andersom, zijn oogen staan wijd open en zijn heelemaal droog. En toch schijnt hij niets te zien, ook hen ziet hij niet, nu ze, door moeder vooruitgeduwd, een hand komen geven en ,,ik condoleer u” zeggen, maar zijn vrouw ziet ze wel en lacht eventjes en wenkt ze naar de kindertjes in het raam.

Zou ze durven, zou ze kunnen zonder dat ze het zien, haar hand afvegen aan haar kous? De hunne voelde zoo klam en slap en warm.

De kamer is vol van dof en grommelig praten, alleen de heer met de rave-zwarte lokken zwijgt. Zullen ze nu naar de kindertjes gaan. .. . voor wie zooveel vreese-lijks is gebeurd en die er niets van weten? „Niets beseffen” noemt men dat, want ze weten wel, dat hun vader nooit meer komt. Zijn zij zelf ook eenmaal zóó klein en zóó dom geweest?

Wat is het hier benauwd. ... en waar ruikt het toch naar? Toen ze binnenkwamen merkten ze duidelijk eau-de-cologne —, maar nu... . En daar ineens wordt haar voorhoofd en worden haar slapen tot onder haar haren koud en nat van zweet en er ging een pang door haar hoofd zooals wel eens ’s avonds in bed, als je op ’t punt van slapen wakker bonst en alles aan je en om je dreunt.... en ze ziet de twee kastanje-boomen, met de lantaarn ertusschen als in een prieel en ze staan allemaal op het veldje achter de sjoel en ze hoort wat Hijman zei, vlak aan haar oor. ... O, niet hier daaraan denken. .. . niet hier die woorden denken, waar zijn

105