Het huisje aan de sloot

of zijn kop in stukken brak en toen hield hij weer op en het water droop van zijn snoet en je hoorde het vallen, zóó stil als het was en toen kwamen de stukken van zijn kop in het water weer naar elkaar toe en toen werd de sloot weer vlak en glad.

En die koe bleef maar kijken, hij begreep er niets van, natuurlijk, hij wist niet hoe hij het had met al die hooge hoeden. Zoo. . . .? En hoelang is het dan heele-maal geleden dat kromme Racheltje begraven werd? ja, maar toen was die koe misschien nog een kalf of hij woonde in een andere wei!

Mijnheer Snoek heeft geen toespraak gehouden. . . . en toen ging de aarde op de kist en de zwarte hooge hoeden waren vlak bij elkaar en door elkaar en die koe bleef maar aldoor kijken. Toen hij in den grond was en de grond weer dicht was en ze allemaal langs Zadoks moesten om hun handen te laten wasschen, kon je het water hooren kletteren in de blikken kom, zóó stil als het was. En toen ze het hek uitkwamen en de trapjes op naar de rijtuigen toe op den dijk en toen Zadoks eerst het metaar-huisje en toen, achter den laatste, het ijzeren hek gesloten had, toen is die koe ook weer van den slootkant af het land ingegaan en je hoorde het gras langs zijn pooten strijken. .. . zoo heeft Hijman daareven op ’t Joodse school verteld. En toen hij thuis vertelde van die koe en hoe hij ging drinken en hoe zijn kop toen in de sloot in stukken brak, toen heeft Jozef ineens gezegd: „zoo zullen zijn beenderen verspreid liggen in het Gehinne” en toen is juffrouw Snoek gaan huilen en mijnheer Snoek heeft Jozef verboden.

En nu is hij weg en het neir-tomied-lichtje brandt, als gisteren en alles is als gisteren en het is nu niet meer „morgen” maar „vandaag”.

Toen ze gisteravond thuis kwamen, was vader boos en moeder ongerust, daarom w'illen ze zorgen nu tijdig binnen te wezen.

102