Het huisje aan de sloot

kant staat, bijna niet beroepen. ... uit die Ooster-plas is hij eindelijk te voorschijn gekomen.

„Een in verregaanden staat van ontbinding verkee-rend lijk van een manspersoon”, dal stond in het krantje, dat was hij! Maar dat wisten ze pas den volgenden dag, want niemand heeft hem daar gezocht, want wie toch had kunnen denken dat hij enkel om in het water te springen naar het stadje en naar de Oos-terplas teruggekomen zou zijn?

Voor eergister-avond is er hard gebeld, dat was mijnheer Snoek. Hij heeft met vader alleen in het zijkamertje gezeten, meer dan een uur. Hoe ze ook probeerden dichtbij te sluipen om te luisteren — buiten onder het raam en in de donkere kast achter het zijkamertje, in het alcoof, en tusschen de jassen aan den kapstok in het gangetje — ze konden niets verstaan, ze praatten te zacht en te vlug en te veel „losjoun-hakou-desj” ⁴). Alles in huis luisterde mee en keek, alles leek te begrijpen dat er iets ergs was gebeurd, het was ook zoo stil. Toen mijnheer Snoek eindelijk wegging, zijn ze nog niets te weten gekomen, vader heeft geen woord gezegd, maar later, toen ze al in bed lagen, hebben ze vader en moeder nog lang hooren fluisteren —, hoe lang weten ze niet, want ze sliepen voor het ophield. Maar den anderen dag op het Joodsche school wist Hijman Snoek heel veel te vertellen.... hij is opge-vischt, hij stonk en zijn eene been hing erbij. .. . Als zoo iets vlak bij je oor wordt gezegd, terwijl je met allemaal in een kring op het speelveld staat. .. . hij is opgevischt, hij stonk en zijn eene been hing erbij.... dan is het alsof alles rondom je begint te suizen en tc rillen.... er gaan geluiden door de lucht, die er zooeven niet waren; wat vlak rondom stond, wijkt van je af tot heel ver, zoodat je in een soort leege ruimte komt te staan en met je voeten niet zoo héél vast meer op het gras. .. . ook wordt alles vaal en bleek. ... en

Huisje a. d. sloot 4