Het huisje aan de sloot

gaan en in de groote stad is hij heelemaal vrij, „klok-vrij” geworden, hij gaf er al gauw niet meer, zegt moeder, om God of gebod! Maar rijk dat hij werd! Een gouden tientje zoo maar uit te geven, dat was niets voor hem, dat merkte hij niet eens, daar werd hij niet rijker of niet armer door —, zoo zegt moeder tenminste. Niet iedereen heeft in zijn huis een ijzeren kist of een slot waar geen andere sleutel op past en zulke men-schen brachten aan hem luin geld, om te bewaren en dat ging allemaal in een grootere donkere kast, heelemaal van steen gemaakt. En toen nu zijn eigen geld was opgeraakt, omdat zijn vrouw zelfs door den dag een zijden japon wou dragen — maar een bandeau droeg ze niet! — toen is hij kleine beetjes van dat geld van de andere menschen gaan nemen. .. . misschien is het met een kwartje begonnen. ... en toen een gulden. ... en daarna een rijksdaaldcr. ... en eindelijk een gouden tientje. ... en nog meer. ... en nog meer moet hij genomen hebben, want de heele kast was ten langen leste leeg! Zoo iets is een apart soort van stelen, dat verduisteren heet, hoewel je niet begrijpt, waarom, want toen het er nog lag, was het in duister, maar toen hij het er uit nam juist niet meer! Nu moet het zóó zijn gegaan, dat iemand in die kast keek en zag dat er niets in was en het toen is gaan aangeven bij de politie.... en ze kwamen hem halen om hem in de gevangenis te doen.... en o, hij was weg! Niemand wist waar, zijn vrouw niet en zijn kinderen niet, zijn vader niet en zijn moeder niet, „van den aardbodem verdwenen” zoals in het „gommesj” staat, dat was hij.

Ver voorbij het laatste huisje aan den dijk, daar is de Ooster-plas. . dikke opgeblazen kwabben vet-geel schuim zitten er tusschen het riet gekleefd en ze lillen zoo als het water beweegt en er zijn echte golven met wit bovenop en je kunt er iemand die aan den over-

96