Twee verhalen: 'Maneschijn met koek' en 'Al om een suiker balletje …..'

,,AL OM EEN SUIKER BALLETJE " 21

door de zuivere lucht naar het smettelooze huis. Ze kijken, de wind komt aangehuppeld achter uit het land, springt op tegen den hoogen dijk en aait ze langs het gezicht; nooit eerder in het jaar, nooit later in het jaar is er een wind, die den Paaschwind lijkt.

Ze kijken —, in hun monden smelten de balletjes tot wat warm en zoet door hun kelen glijdt —, nu is de zon heel groot en rood en laat zich straffeloos aanzien, midden in 't gelaat.

״Eet jij je balletje nu al op?"

Ze vindt hem dom. Zuigen moet je, zuinig en lang, dat het warm en zoet door je keel naar binnen gaat. Zoo doet hij anders toch ook!

Ze gaan langs de ״gouden boerderij" —, maai־ nu is er geen goud, koel-groen alleen en koel-blauw en koel-geel. Ze gaan over de kleine sluis, diep onder hen sist en schuimt en spartelt het water, de linker waterkant vangt de allerlaatste zon, het gras is er nog jong en zijig fijn. Deze vaart is breed en kronkelt tot diep in het land en de oevers zijn naakt. Ze komen het donkere dorp weer binnen, en het is alsof ze wat aan zon nog restte achter lieten bij de sluis.

״Zuig jij nog op je balletje? Is het nog haast niet op?"

״Neen... waarom vraag je dat toch telkens? Waarom at je zoo gauw je eigen op?"

Ze hebben van hand en van kant gewisseld, ze laten elkaar de rood-en-witte binnenkanten van hun handen zien.

״Je zoudt er blaren van krijgen!"

„Zuig je nu nog?"

„Ja zeker! Wat wil je toch? Het is nog maar half op."

Waarom lachte hij daar nu weer in zichzelf? Hij heeft iets, hij verbergt iets, dat zij niet mag weten!