Een coquette vrouw

naar de verten van het verleden. Wat wonderlijk was dit — dat de indrukken uit haar vroegste jeugd het sterkst in haar voortbestonden — het machtigst haar ontroerden in het herdenken, — alles uit dien onbewusten tijd, toen ze zelf niet wist dat ze luisterde en oplette en toch scherper moest hebben opgelet, inniger geluisterd dan ooit later, toen de gebeurtenissen kleuriger, feller schenen in het beleven, toen ze bewust luisterde en keek en genoot — en die toch maar een verzwakte herdenking hadden gelaten.

En als altijd weer vertastte en verdwaalde haar denken in die eene wijde verwondering, dat lokkende vreemde geheim ׳— wat herinnering wel wezen mocht, die sterfelijkheid en vergankelijkheid te boven ging en scheen te logenstraffen ׳— tot ze weer in het geheel niet dacht, alleen diep en vol ademde in den geur, terwijl de wind de zware gordijnen spélend voortdreef mét zijn adem en haar geheele wezen zich leek te verwijden, zich tot zijn uiterste vermogen leek in te spannen om alle weelde te kunnen bevatten.

Er werd geklopt.

״Daar is de dokter, juffrouw."

״De dokter!" Ze sprong op en legde de hyacinthen neer, het verleden viel van haar af. Het heden snoerde eng om haar heen: ze was negentien jaar, ze leefde bij vreemden omdat ze het thuis niet had kunnen houden — ze zat al twee dagen vrijwillig opgesloten, in onvree met elkeen en met zichzelf, verstrikt in twisten, als een vogel in den draad, en naar de eenzaamheid als naar een laatste wijkplaats weggevlucht.

״Kunt u den dokter ontvangen, juffrouw?"

״Ik heb geen dokter noodig, mijn hoofdpijn is over," wilde ze zeggen, — toen hoorde ze hem met Mary beneden uit de kamer komen en zijn stem onder aan de trap en dan beider stemmen, het teemend, kraakdeftig praten van Mary boven zijn doffer brommen. Als ze eens klagen durfde! Klagen over haar als over een schoolkind tegen een man, dien ze niet kende en die nu misschien met Mary over haar hoofdschudde en glimlachte. Dat gesprek moest uit zijn en dadelijk.

״Vraag den dokter, of hij boven komt, Bartje." Haar stem klonk •gebiedend en ongeduldig, het meisje trok de deur toe; ze wachtte snel ademend, tot felheid en verweer gereed. Voor haar op de tafel zag ze de bloemen en ze keek ernaar en de gedachte ving haar en bevreemdde haar, dat ze die maar behoefde óp te nemen, hun geuren te drinken om mild ^!

2