Een coquette vrouw

en week te worden, om zich van zichzelf te verlossen met haar kleine woede en haar kleinen trots, en grooter, wijder, vrijer zichzelf terug te vinden, maar ze wilde niet, ze kon niet. Het heden had haar vast, stond haar na, beet scherp . op haar in — ze kon er zich niet aan onttrekken.

Ineens zwegen de stemmen, ze hoorde hen de trap opkomen — beneden sloeg een deur, Mary was in de woonkamer gegaan. En terwijl zij zich afvroeg, hoe de dokter er uit zou zien en wat soort man hij kon wezen, bedacht ze tegelijk met schrik, dat ze niet wist wat ze hem zeggen moest. Ze was immers niet ziek — en ze had hem zelf niet gevraagd te komen! Snel wendde ze zich om naar den spiegel, glimlachte vluchtig, streek zich door het haar. Als ze hem de waarheid eens zei — misschien, dat hij haar wel begreep — de warmte van dat hopen streek even door haar heen.

Ze stond overeind naast haar stoel, toen hij binnenkwam, ״li bent hier toch niet opzettelijk voor mij alleen?"

״O neen, mevrouw Rutgers had mij noodig. Een kleinigheid, maar nu ik hier toch was, vroeg ze mij... Al een paar dagen hoofdpijn ? Temperatuur opgenomen?"

Hoe belachelijk was dat. Ziek zijn —, temperatuur opnemen, een plichtmatig-bezorgd gezicht tegenover haar. Als ze het zonder ophef vertelde, zou het misschien niet te buitensporig klinken.

״Ik heb geen temperatuur opgenomen, ik ben niet ziek, ik zit hier alleen om... om eens een paar dagen te rusten."

״En waarom hebt u dat dan niet gezegd?"

Ze zweeg, hij ging zitten, en keek glimlachend naar haar op, ze keek op hem neer en glimlachte ook. Hij had een aardig, rond, glad gezicht, lieve oogen, jongensoogen, hij zou vijfendertig jaar zijn. Hij was anders dan de anderen, —׳ dat was volkomen duidelijk. Het was prettig, hem onverwacht hier te hebben en wat met hem te praten. Ze voelde verlangen hem veel te vertellen, hem veel van zichzelf te vertellen. Hij vond haar aardig, het was in zijn oogen —, ze was ook aardig, ze had het in den spiegel gezien. Omdat hij haar aardig vond, zou het haar licht vallen, met hem te praten. Maar hij moest beginnen. Ze bleef half afgewend tegen den schoorsteen geleund, hij keek naar haar, ze voelde het, in haar gedachten overzag ze haar eigen gestalte, vroeg zich af hoe hij haar japon zou vinden en de kleur van haar huid.

״Waarom hebt u dan, met vertreding van de waarheid, voorgewend dat u hoofdpijn had?''

3