Een coquette vrouw

״Dat is?" vroeg hij achteloos-vriendelijk, haar over de tafel heen in afwachting aankijkend.

״Iets in het algemeen bedoel ik."

Hij maakte een beweging van ongeduld en tegenzin.

״Je praat tegenwoordig veel te veel ״in het algemeen..." Al dat getheoretiseer..."

„Neen, ik zal niet „theoretiseeren", verzekerde Ina haastig, „alleen dit. Ik zei van dat uitdagen en vermoorden, dat was natuurlijk onzin, dat heb ik niet gemeend. Maar ik zat er zooeven over door te denken. Kun je je nu geen omstandigheden voorstellen, dat iemand mij zóó beleedigde, dat je mij zou willen wreken?"

Hij glimlachte.

„Je leeft altijd nog in je romannetjes —, en ik wou, eerlijk gezegd, wel graag dat je eens wat ernstiger werd. Duel-leeren is idioot, altijd en in alle omstandigheden —, en ik geloof niet, dat ik ooit de minste roeping zou kunnen hebben om je te „wreken"."

„Ik spreek niet over duelleeren, maar als je morgen Erik ontmoette, toevallig tegenover hem of naast hem kwam te zitten in een café of een schouwburg of zoo, wat zou je dan doen?"

„Komen er nog meer van zulke raadseltjes?" vroeg Egbert ironisch, „en willen we dan dit heele gesprek niet liever uitstellen tot den een af anderen regenachtigen achtermiddag ?"

Ze vocht met haar tranen.

„Niet Erik dan —, maar zoo in het algemeen; kun je je denken, dat je je drift niet kon houden en iemand zou slaan, die mij beleedigd had?"

Hij schokte met de schouders, nam de krant weer op.

„'t Is wèl, hoor! „Beleedigd", „wreken" —, het wordt tijd dat je volwassen wordt."

Ze wist niet meer wat ze antwoorden moest, haar keel voelde heet en droog, haar hart sloeg met stroeve schokken. Ze wilde niet schreien, ze wilde niet opstaan, ze wilde niet nog meer kwetsende woorden uitlokken, ze bleef zitten, roerloos en als verdoofd, met als eenig besef het verlangen verdere pijn te ontgaan. Ze liet zonder snikken de tranen uit haar oogen vloeien, ving er in bedroefde speelschheid het lamplicht in op, dat de vurige, kleurige pijltjes uitschoten naar alle kanten, tot elk besef van heden en leven voor een oogenblik uit haar weggeleid was.

Daar hoorde ze tegenover zich papiergeritsel. Egbert stond op en kwam naar haar toe.

57