Een coquette vrouw

in de zaken van een van zijn vaders vrienden —, het was al bijna beklonken geweest, toen er plotseling een gevaarlijke concurrent, een neef of zoo, was komen opdagen. En nu hing alles van een kleinigheid af. Nu moesten ze voortdurend bezoeken afleggen en dan moest ze nauwkeurig op haar woorden passen en zich zoo goed mogelijk voordoen ׳—, het kwam nu vooral op indrukken en protectie aan! Kreeg Erik de betrekking, dan trouwden ze. Ina luisterde argeloos. Gerda had zich verontschuldigd dat ze niets van haar ondertrouw had laten weten —, maar Ina vónd het volkomen natuurlijk, zij hadden beiden zooveel om over te denken gehad —, ze schreef ook nu Gerda's schichtigheid toe aan haar verwardheid om dat verzuim en merkte volstrekt niet, hoevèel moeite de ander deed om weg te komen. Bij haar huisdeur noodde ze haar zelfs mee naar binnen; Gerda moest toch eens zien, hoe aardig haar huisje was ingericht, maar Gerda kon niet, ze beloofde aarzelend dat ze gauw komen zou en ging haastig heen.

Ina vertelde Egbert van haar ontmoeting, en terwijl ze dat deed kwam het plotseling in haar op, eerst vaag, dan vaster, dat Gerda's ongewone schichtigheid en haar haast misschien uit iets anders voortkwamen dan enkel uit de spanning waarin ze verkeerde, en ze had spijt van haar aandringen op een bezoek en op hernieuwden omgang.

's Avonds werd er een brief voor haar gebracht. Van Erik —, wat kon hij van haar willen ? Een voorgevoel joeg het bloed al naar haar hoofd, haar handen trilden, toen ze het couvert openbrak. De brief betrof inderdaad haar ontmoeting met Gerda. Wat zij niet had durven. zeggen, durfde hij schrijven. Dat hij, om wat hij wist van haar tegenwoordig leven en vernomen had van haar verleden door achtenswaardige menschen uit haar geboortestad . . .

״Egbert, Egbert, wat moet ik doen ? Daar, lees eens wat Erik van 't Hoff mij durft schrijven —, Gerda mag niet met mij omgaan, mag niet hier aan huis komen — om mijn gedrag — om mijn opvattingen — wat ter wereld heb ik voor opvattingen ? — om wat hij weet van mijn verleden . . ." Ze stond trillend van drift bij de tafel, opgewonden zich verwarrend in de eigen woorden, tegelijk met spanning Egberts gezicht gadeslaand. Hij keek ongeduldig op.

„Maar menschlief, hou je dan toch even stil. Je geeft mij een brief om te lezen, denk je misschien, dat ik hem zoo lezen kan?"

Ina bedwong zich en zweeg. Kilte en verslagenheid

55