Een coquette vrouw

hem dankbaar voor zijn onverflauwden ijver en lust. In de dagen van de verhuizing was hij den heelen dag in de onhuiselijke woning en hield toezicht op de werklieden en wilde niet dat zij er komen zou, voor alles was voltooid. Eindelijk was ze dankbaar en blij en vèilig het nieuwe leven ingetrokken. Maar toen wat later het tijdschrift verscheen met haar eigen vertelling en ze die herlas, toen dacht ze plotseling weer aan die vreemd-bewogen Novemberdagen; een herinnering als aan een moeilijker en droeviger, maar ook ruimer en verhevener leven steeg in haar op. Ze werd een bang en pijnlijk gemis als een holte in zichzelf gewaar. Maar dat van toen was zóó volslagen vreemd en tegengesteld aan dit van nu, dat maar één van beide mogelijk en voor verwerkelijking vatbaar kon wezen, en dit van nu was werkelijkheid geworden, --׳ het andere dus ijle droom en kinderlijke fantasie, waarvan ze zich moest ontdoen, nu ze volwassen was en getrouwd. Maar toch —, al dat ijdele en zotte was haar kracht geweest, en hoe, als ze weer eens werken wilde? Lang stond ze er niet bij stil, — alles waarin ze opging, alles wat ze tegemoet zag, schonk voor het oogenblik ruimschoots vervulling. Ze zagen weinig menschen, Egbert hield niet van vreemden, hij had geen vrienden en zij-zelf had met vreugde den knellenden band met Mary en Coba en hun kring, nu ze vrij was, verbroken. Zonder eenig verlangen en leed, daarentegen met een gevoel van trots en blijheid dat ze hen missen kon, dacht ze aan hen terug. Maar later, geleidelijk aan, had haar toch weer de behoefte aan gezelschap bekropen —, ze dorst het Egbert niet bekennen, en zichzelf nauwelijks, ze had immers die illusie van hun alvervullend samenzijn zoo lief —, en als ze nu beleed, dat haar hart toch weer naar menschen trok, naar nieuwe stemmen en nieuwe gezichten, naar licht en lieflijkheid om haar heen, naar vermaak en verstrooiing, dan beduidde dat een nederlaag, dan was ze toch niet hoog en sterk als hij, die zijn heele leven vrienden en vriendschap had kunnen missen, maar zwak en wuft en grillig als de verachte ״anderen." En Egbert was ook liefst na zijn dagwerk rustig thuis, — hij schreef nu ook in een tweede dagblad en besteedde een groot deel van zijn avonden aan de verslagen van wat hij in den loop van den dag had gezien, aan proeven corrigeeren en buitenlandsche kranten lezen om wat hij noemde „op de hoogte te blijven." Hij behoefde in den morgen pas laat van huis en knutselde dan boven, waar hij een werkbank had laten zetten en zijn gereedschap borg. Ina kon nu ook proeven corrigeeren en verraste hem vaak met

53