Een coquette vrouw

huwelijk beginnen. Zoo schreef ze hem een brief enkele dagen voor haar trouwdag, tot vaarwel en troost, een brief vol argelooze zelfverheerlijking en medelijden, schreiend terwijl ze schreef —, en daarna wonderlijk verruimd en verheerlijkt vol vage voornemens van nu af aan edele daden te verrichten en groot werk te doen, en 's nachts sliep ze niet en herhaalde in gedachten de mooie woorden die ze hem geschreven had en stelde zich hem voor, haar brief ontvangend en lezend en haar naam en handschrift kussend en, slapeloos als zij, schreiend van vervoering en leed. Stralend en verheerlijkt zou haar beeld in zijn herinnering staan, zwijgend en ver van haar zou hij leven en haar gadeslaan en zij zou zijn ideaal niet beschamen. Hij zou nooit een andere vrouw liefhebben .—, zij zou de eenige in zijn leven zijn.

En daarna was ze getrouwd —, met vreemde menschen tezamen in een kille trouwzaal waar ze met Egbert grapjes maakte, maar toen ze zijn hand vatte, beefde er toch iets in haar •—, een kracht zwol van binnen uit in haar aan, een strak en vast voornemen, hem gelukkig te maken en hem trouw te zijn.

Ën nu wachtte zij een kindje en dacht maar zelden aan den jongen meer. Haar heele leven was in wezen en gedaante veranderd. Ze had het Egbert wei verteld, in de vertrouwelijkheid van een avond, toen ze zich plotseling gedrongen voelde, dit eene geheim tusschen hen weg te nemen —, hij had haar nauwelijks laten uitspreken, betuigend dat hij er ״een flauwen smaak van in den mond kreeg" en dat ״de andere helft wel net zoo zou zijn" —׳, maar toen ze hulpeloos en met bevende lippen zweeg, had hij haar goedig een ״romantisch idiootje" genoemd en gezegd dat ze natuurlijk wel begreep dat het, nu ze getrouwd was, met dwaasheden van dien aard uit moest wezen.

En zijzelf kon zich na enkele maanden de vervoering van toen bijna niet voorstellen, ze weerde zich ijverig in haar nieuw huishouden en wachtte in een wonderlijk-verweven gevoel van angst en verlangen en kinderlijke nieuwsgierigheid, met vlagen van verbazing en ontzag de geboorte van haar kindje af. Ze bewoonden een klein huis, maar Egbert had het ingericht met toewijding en goeden smaak. Ze had hem in de weken voordat ze het betrokken vaak geplaagd, dat hij over niets anders dacht dan over kleur en vorm van gordijnen en behang, en stoelen en kasten, maar ze bewonderde toch ook gretig zijn juisten blik in al de dingen, waar zij-zelf hulpeloos en onhandig tegenover stond en ze was

.52