Een coquette vrouw

Maar Ina werkte dien middag niet, ze zat slap en lusteloos de uren kropen en haar eenig vooruitzicht, eerst flauw en ver, dan naderbij komend en oplevend, was voor dien dag de wandeling met Egbert —׳, ze was blij toen het vijf uur was en ze hem kon gaan halen. Toen ze in het donker naast elkaar liepen, vertelde ze hem dat ze niet had kunnen werken, dat het slappe, doffe Novemberweer haar stellig ongedurig en rusteloos maakte en ze vroeg hem of hij geduld wilde hebben en niet boos worden, wanneer ze eens wat prikkelbaar en kinderachtig was.

Egbert was edelmoedig en beloofde dat hij geduld hebben zou en niet boos worden.

Ze waren nu een half jaar getrouwd en Ina verwachtte een kindje. Alles was toch anders geloopen, dan ze zich hadden voorgesteld. Op een morgen in December, toen Ina haar huis uitkwam om naar Egbert toe te gaan, was ze Annie tegengekomen, die haar op nijdigen, hooghartigen toon verwijten had gedaan over het schaamtelooze, ongebonden leven dat ze leidde, haar naaste verwanten verwaarloozend, dag in dag uit met een man, dien niemand kende, die zich niet eens behoorlijk was komen voorstellen. Maar het moest nu uit zijn en gauw ook. Met het begin van het Nieuwe-jaar kwamen zij en Otto in stad wonen. Otto moest een goede, deftige praktijk zien te krijgen en ze hadden genoeg van haar• vrijgevochten pose, waarmee ze de heele familie in opspraak bracht. Met allen tezamen, broers en zusters, zijzelf meegerekend en de toeziende voogd, zouden ze er wel een stokje voor weten te steken —. Ina moest niet denken dat ze heelemaal kon doen wat ze verkoos. Ina had haar rustig haar machtelooze woede laten uitrazen, haar onderwijl gadeslaande met heimelijk leedvermaak, omdat de mooie Annie, niet veel meer dan een jaar of vier ouder dan zij, al log en gezet begon uit te groeien in haar prangend corset, terwijl zijzelf, had ze met haar verliefde verteedering voor de eigen persoon bedacht, zich soepel en lenig voelde als een jongen. En wat was Annie vulgair, in haar zwaar bont, fluweelen mantel en gepluimden hoed, uit het buitenland meegebracht en waarmee zij er uitzag als elke banale vrouw met geld genoeg voor pronk. En die had haar gesmaald om haar slappe blouses en losse mantels, gezegd dat een meisje ״coquet op haar kleeren" moest zijn en dat zij,

50