Een coquette vrouw

Als ze wat ouder werd zou hij haar wel eens wat van Kant en Schopenhauer te lezen geven, daar zou ze alles vinden wat ze weten wilde —, systematisch bijeen, hij zelf stelde er niet zoozeer belang in doch hij bezat die boeken wel, want ze behoorden tot datgene waar een beschaafd mensch niet geheel onkundig van mocht wezen.

Ina moest vooral niet te veel lezen, het meeste van wat er in Holland was en werd geschreven, kon toch vrijwel waardeloos genoemd worden. Buitenlandsche, vooral Duitsche en dan liefst klassieke litteraturen. Goethe, Heine, Lessing — Schiller was eigenlijk ook maar een tweederangs-poëet — en natuurlijk Shakespeare in de eerste plaats, dat was allemaal veel breeder, om zoo te zeggen, ״uit grooter hout gesneden", die kerels hadden pas wat in hun mars gehad! Hollandsche klassieken ? Hij lachte —, die bestonden immers niet! Vondel ? O ja zeker, de oude heer had prachtige verzen geschreven, maar hij was zoo vervelend en zoo bekrompen. Kende Ina ״Lucifer" —, en was er een kinderachtiger, onbeholpener voorstelling denkbaar dein die van het ״Paradijs" 7 Bidprentjesfantasie —, klokspijs voor den kleinen man,

Neen, Ina moest vooral niet gelooven in wat de schoolmeesters haar voorgepraat hadden—, dat was allemaal maar van vaderland, koek en amandelen, kinderachtige ophemelarij van armzalige Hollandsche grootheden, schrijvende dominees, koffiemakelaars en filosofen van den kouden grond. Alles, wat werkelijk groot was, stamde uit het buitenland. Multatuli?

Hij lachte weer —׳; in zijn tijd, och ja, 't kon misschien geen kwaad dat die dingen ook eens gezegd werden —, maar nu had hij toch werkelijk zijn jaren uitgediend, elk volwassen mensch was over ״Ideën"-wijsheid toch wel al lang en breed heen, ze deden alleen nog maar opgeld in provinciale debatingclubs bij lange pijpen en in schooljongensvereenigingen.

„Maar het „Gebed van den Onwetende", Egbert, luister nu eens, dat heb ik toch altijd heel mooi gevonden. Ik begrijp zoo goed, hoe hij daartoe gekomen is." En Ina dacht aan den middag dat de oude klokkenmaker, haar vriend, het haar voorgelezen had , terwijl zijn koolzwarte oogen glansden en zijn stem trilde van bewogenheid.

„Lees het dan nu nog eens, beste kind —, ik weel dat je hét allemaal bombast vindt en zoo groen als gras."

Hij leeraarde en Ina luisterde en nam aan. Dien avond thuis las ze het „Gebed" weer over—, het viel uit elkaar, er bleef werkelijk niets over dan „bombast, zoo groen als gras". Dat gaf een gevoel van onuitsprekelijke verluchting.

34