Een coquette vrouw

״Maar het is immers een aardig gezellig huis en alle meubels zoo goed en soliede en uitstekend onderhouden. Hoe kun je dan zeggen van een krot met . , ."

„In het algemeen bedoelde ik. Dat ik in het geheel niet begrijp, dat huis en meubels er toe doen, als je van iemand houdt."

„Neen, Ina, dat is dwaasheid. Als het huis werkelijk ongerieflijk was en slecht ingericht..."

„En als Otto er dan, zoo als het mocht zijn, aan gehecht was ?"

„Jij vat ook altijd alles zoo poëtisch op. Ik vind het vooral zonde van de goede meubels —, die gaan nu op de veiling en de dingen van waarde worden getaxeerd en die mogen wij dan koopen, als we er zin in hebben."

„Ik kan niet anders zeggen, dat het volkomen in stijl is en dat mijn „woorden vervuld" worden, om de profeten zaliger jaloersch te maken. Otto, de jongen die geen cent op zak kon houden en tot zijn schoolboeken toe weggaf, en die nu aan het taxeeren slaat en zijn moeders goud verkwanselt aan zijn zusters. Wat gebeurt er met vadersboeken?"

„Die houdt Otto —, hij zal ze wel noodig hebben. Er wordt een soort van bibliotheek gebouwd met overal kasten in den muur, waar de kinderkamer vroeger was. En Annie krijgt een boudoir, het wordt allemaal heel voornaam en modern."

„Ik kan er niet om lachen, omdat het zoo zielig is," zei Ina en haar stem beefde, „dat onzé Otto daar aan moet —, er komt niets dan ongeluk van."

„Och, ongeluk. Als ze maar niet overdrijft, hij mochtwel eens wat ontbolsterd worden. Hij werd wel al heelemaal . tusschen de boeren een boerendokter."

„En wat dan nog ? Was hij er niet gelukkig in 1 En waren ze hem niet dankbaar, de boertjes, als hij ze had geholpen ? En was het niet aardig, ze op marktdag te zien komen met appelen of verschen room ? Als hij zich loswerkt uit zijn boerenpraktijk, uit vaders oude praktijk, dan zie ik-uit de verte wat er van komt ; als het huis half tegen den grond ligt en Annie heeft haar boudoir en haar bibliotheek en de oude meubels zijn verstrooid naar de vier hoeken van de aarde" dan trekken ze hier heen .—, dan is het haar ginds toch weer niet mondain en deftig genoeg, dan moet hij hier carrière maken." Ze zweeg even. „Ik geloof dat ik maar nooit meer daar ginds terugkom," zei ze snel en heftig, „ik kan Annie's boudoir en haar bibliotheek al bij voorbaat niet zetten, ik heb van den heelen boel al volop genoeg."

20